Wilde Detectives roman

Geschreven bij De wilde detectives

Geloof ze niet, de mensen die beweren dat Roberto Bolaño’s De Wilde Detectives een onmogelijke, ingewikkelde, of zelfs saaie roman zou zijn. Het eerste en het laatste is eenvoudigweg niet waar. En ingewikkeld was het boek hooguit bij verschijnen in 1998. In de ruim twintig jaar die erop volgden, is het lezerspubliek - ervan uitgaande dat dat tegenwoordig ook een kijkerspubliek is - dankzij films, maar vooral door de vlucht die de serie in deze periode heeft genomen, wel gewend geraakt aan niet-lineaire en talrijke opmerkelijke verhaallijnen die uiteindelijk allemaal samen blijken te komen. In die zin was de auteur zijn tijd vooruit. De structuur van de roman is deze: een eerste deel waarin de verteller Juan García Madero de dichtersscene van Mexico-Stad in de late jaren zeventig schetst, een laatste deel waarin de wilde detectives uit de titel - de dichters Arturo Belano, Ulises Lima, eerdergenoemde Juan García Madero en de prostituee Lupe - op zoek gaan naar de grondlegster van de literaire stroming waartoe zij menen te behoren, en een omvangrijk middendeel waarin meer dan vijftig(!) personages een en ander verhelderen en aanvullen. De lezer hoeft niet over een enorme concentratiespanne te beschikken, want Bolaño geeft telkens net genoeg informatie om een nieuw stuk tekst zonder problemen bij het reeds bekende in te kunnen passen (maar gelukkig niet veel meer). Na het dichtslaan van De Wilde Detectives overviel me hetzelfde gevoel als ik heb wanneer ik net de laatste aflevering van een uitzonderlijk goede serie heb gekeken: ik checkte de passages waarvan ik me afvroeg of ze in overeenstemming waren met de belangrijkste verhaallijn, mijmerde lang na, en nam me vervolgens voor meer van de auteur van dit literaire proza te gaan lezen.

Geschreven bij De wilde detectives

Het boek is in prima staat

Geschreven bij De wilde detectives

Ik had hoge verwachtingen over dit boek, zeker als je al de recensies las, er was zelfs sprake van een "revolutie" in de literatuur, wel misschien voor de literaire elite of zo maar ik heb nog nooit zo'n saai boek gelezen. Dit ging werkelijk over niets, tenzij over 2 dichters en tientallen personages waar ze in contact mee hadden (die elk een eigen verhaaltje vertellen, vaak zonder enige relevantie). In de helft ben ik gestopt, ik kon het niet meer opbrengen. Trouwens de verhaallijn "Hun zoektocht naar een verdwenen dichteres uit de vorige eeuw verandert in een tragikomische queeste die hen over de hele wereld en dwars door verschillende tijdvakken voert." is mij zelfs niet opgevallen, misschien dat dit na de eerste 500 bladzijden aan bod komt, misschien is het ook gewoon een grap, misschien is het zo subtiel dat ik te dom was om het op te merken, maar die verschillende tijdvakken zijn ook niet meer dan een paar decennia. Zoals vaak: don't believe the hype, de klassieke Latijns Amerikaanse schrijvers blijven onklopbaar.