Afstandsmoeders over vrouwen die gedwongen hun kind afstonden 1956-1984

Ik werd er immens treurig van. Het zijn vaak verhalen van vrouwen die meer ellende in hun leven meemaken dan een kind afstaan.
Aan de andere kant was ook de mores van die tijd dat kinderen beter af waren in een gezin met een vader en moeder. Daar kun je wat van vinden. Maar met die gedachten dachten mensen deze vrouwen te helpen. Maar ondanks dat blijft het in en in triest voor deze vrouwen en is het belangrijk dat dit verhaal verteld en gelezen wordt.

Ik ben geboren in 1956, trouwde in 1977 en kreeg een aantal kinderen, "netjes getrouwd" ik heb dus nooit in een situatie verkeerd als de vrouwen in het boek, maar jeetje: wat kon ik de wanhoop voelen tijdens het lezen! Ik heb ooit aangeboden de baby van mijn zusje in ons gezin op te nemen (om adoptie door een vreemde te voorkomen), omdat zij (zwanger van de tweede en niet getrouwd) volgens onze ouders en de dominee niet in staat was het kind te onderhouden. Ze hadden eigenlijk alles al geregeld voor een adoptie toen mijn zusje aangaf onder geen enkele voorwaarde haar kind af te staan. Ik kon me toen al niet voorstellen dat je als ouder je kind zou dwingen haar kind af te staan, maar het gebeurde dus (1982) nog steeds! Ik heb het niet in 1 keer uit kunnen lezen, daarvoor was het te heftig en leefde ik teveel mee met de moeders.

Lezen!!!!!

Heel goed om te lezen wat er toen zoal gebeurde.
Er van leren dat dit nooit meer mag gebeuren.
Geef elk mens zelf inspraak!

Het thema is helder. De meisjes, vrouwen werden gedwongen hun kind af te staan. Schaamte voor de omgeving was meestal de reden. Zwijgen, verdoezelen, vluchten. De verhalen laten zien dat het ogenschijnlijk open Nederland dat destijds veelal niet was. Zelf ben ik ook rond die tijd geboren en getogen en in een katholiek milieu opgegroeid. Ik herken de verhalen over de nonnen, over de schuld- en schaamtecultuur. Wat je niet ziet, bestaat niet. “ Ik kon niet meer vluchten voor de pijn uit het verleden, ik kwam in een diepe depressie terecht” (p137) “Ik kreeg het gevoel dat Nienkes adoptiefmoeder het moeilijk vond dat Nienke en ik elkaar zo vaak zagen”(p153) “Ik werd de risee van de straat “( p87) “De trauma’s over hun eigen geboorte kwamen weer boven (p83). Enkele voorbeelden. Dat de vrouwen zo openlijk hebben durven en kunnen vertellen over leven, hun rouw, verdriet en pogingen om met hun “verloren” kind in contact te komen vin ik moedig en krachtig èn een verdienste van de auteur die ze heeft kunnen benaderen en in staat is geweest open gesprekken te voeren. Je leest dat terug in de verhalen. Goed geschreven, goed verwoord èn schrijnend. Schrijnend tot op de dag van vandaag voor de meeste afstandsmoeders die nu rond de zeventig zijn.