Chicago

Blood, Sweat & Tears mag zich dan de eerste
popblaasgroep in de muziekgeschiedenis noemen, maar het is Chicago dat als de meest
succesvolle de boeken in gaat. Het idee voor Chicago wordt begin '67 geboren, wanneer The
Missing Links, de groep van Daniel Seraphine, Walter Parazaider en Terry Kath, versterking krijgt
van de blazers Lee Loughnane en James Pankow. Men formeert de groep Big Thing en niet lang
daarna voegen Peter Cetera en Robert Lamm zich bij het gezelschap. Onder de naam Chicago
Transit Authority haalt producer James William Guercio de groep in '68 naar Los Angeles, waar ze
met stijgend succes optreedt in verschillende clubs. Toch mag de groep pas eind '68 haar eerste
elpee voor Cbs opnemen, omdat men daar aanvankelijk gelooft dat één popblaasgroep
(Bs&T) op het label voldoende is. Guercio produceert eerst nog de tweede elpee van
Bs&T alvorens hij van Cbs het groene licht krijgt voor het eerste album van zijn 'eigen'
groep. Chicago Transit Authority is meteen een dubbelelpee, bevat de eerste grote hitsingle van
de band, een spetterende cover van The Spencer Davis Groups I'm A Man, en wordt door pers en
publiek zeer goed ontvangen. Terecht, want het is met name op deze elpee dat de groep een
fraaie fusie realiseert van stevige rockmuziek en bigband-jazzinvloeden à la Stan Kenton, Count
Basie en Duke Ellington. Hetzelfde kan gezegd worden van Chicago Ii en Chicago Iii, hoewel de
inmiddels kortweg Chicago geheten groep op een aantal momenten al blijk geeft van een lichte
neiging tot zelfoverschatting, een feit dat na Chicago Iii naast de intredende algehele muzikale
vervlakking haast kenmerkend wordt voor de muziek van Chicago. Hoewel de formatie in de jaren
zeventig in de Verenigde Staten ongekend succesvol is, wordt het plaatwerk steeds minder
interessant. In '76 beleeft de behoorlijk gedaalde populariteit van de groep in Europa een opleving
door de hit If You Leave Me Now. Op 23 januari '78 schiet gitarist Terry Kath zich bij een spelletje
Russisch roulette door het hoofd en overlijdt. Op Chicago Xiii wordt zijn plaats ingenomen door
Donnie Dacus, die de groep op Chicago 16 alweer heeft verlaten en is vervangen door
uitzendkracht Chris Pinninck. In '82 besluit Chicago wat nieuw bloed in de band te pompen door
het aantrekken van Bill Champlin, voormalig leider van blaaspopvoorlopers The Sons Of Champlin
en componist van hits voor o.a. Earth, Wind & Fire en George Benson. En inderdaad,
Champlin en producer David Foster zorgen voor de broodnodige compositorische impuls,
waardoor Chicago 16 en Chicago 17 zowaar hoogtepunten in de Chicago-cyclus worden.
Opmerkelijk is verder dat voor deze platen de medewerking van Toto wordt ingeroepen,
overigens zonder dat dit ten koste gaat van de herkenbare groepssound. Juni '85 verlaat Peter
Cetera onverwacht de groep om een solocarrière te beginnen. Peter Cetera is meteen een
commercieel schot in de roos. Chicago zelf lijkt in deze periode in een nieuwe identiteitscrisis te
zijn beland. De overbodige cover van de oude hit 25 Or 6 To 4 op Chicago 18, die ook de nieuwe
leadzanger Jason Scheff introduceert, getuigt in ieder geval van niet geringe onzekerheid over de
te volgen koers. Van deze besluiteloosheid is op Chicago 19 evenwel niets meer te merken. De ook
in Nederland grote hit Look Away bereikt in de Verenigde Staten de eerste plaats en laat een
geluid horen dat nu in niets meer doet denken aan het oude werk, maar volledig is toegesneden
op het midden van de weg. Doch ook dat biedt geen garantie voor succes, zo blijkt uit het door Ron
Nevison geproduceerde Chicago Twenty+1, dat meer van hetzelfde biedt maar toch flopt, zowel in
de Verenigde Staten als aan de andere kant van de oceaan.

Bron: OOR Popencyclopedie