Dat wat je meekrijgt Claire Bidwell krijgt te horen dat haar beide ouders zijn gediagnosticeerd met kanker

Dat wat je meekrijgt door Claire Bidwell Smith

Dat wat je meekrijgt vertelt het verhaal van Claire zelf. Ze schrijft over het verlies, op jonge leeftijd, van haar beide ouders.
Ze is volop aan het puberen als ze te horen krijgt dat na haar vader nu ook haar moeder gediagnosticeerd is met kanker. Haar moeder zal sterven als Claire amper 18 jaar oud is en volop in haar eerste jaar studeren zit. Haar vader Gerry sterft 7 jaar later.
Claire blijft als enig kind alleen achter…

Het boek is pijnlijk eerlijk en soms hartverscheurend. Het wisselt in tijd zodat we een goed beeld krijgen van de coming of age van Claire en haar worstelingen als volwassene. We maken kennis met haar vriendjes en vriendinnen, we volgen haar tijdens verschillende loopbanen, we groeien mee met haar.

Zelf gebruikt ze de 5 stadia van rouw (van Elisabeth Kübler-Ross) als kapstok om haar verhaal aan op te hangen. Deze stadia (ontkenning, woede, marchanderen, depressie en aanvaarding) volgen ook volledig Claire’s ontwikkeling doorheen het boek.

Dat wat je meekrijgt is geen makkelijk boek om te lezen. Het is pijnlijk eerlijk en soms gewoon pijnlijk. Maar het is echt en oprecht. Het is het leven zelf.
We voelen Claire worstelen met haar verdriet, haar schuldgevoel, haar spijt en het leven zelf.
We zien haar vallen en weer opstaan. Niets wordt mooier gemaakt dan het is.
En dat maakt dit boek zo goed.

Het boek, en Claire, tonen ons dat het allerbelangrijkste is om na elk vallen weer op te staan. Het toont ons ook dat uit de moeilijkste momenten mooie dingen kunnen groeien. Vreugde na verdriet is mogelijk.
Claire en haar verhaal laten ons zien dat familie belangrijk is en dat wat je meekrijgt bij je blijft, ook al leven de mensen die het je gaven niet meer.

In dit boek beschrijft Claire Bidwell Smith haar rouwverwerkingsproces nadat eerst haar moeder en daarna haar vader is overleden. Op 14-jarige leeftijd komen ze er achter dat haar moeder én haar vader kanker hebben. Claire beschrijft steeds verschillende aspecten van de rouw en hoe dat bij haar is gegaan. Het boek is niet chronologisch geschreven, maar naar aanleiding van deze rouwstadia. Dat maakt het boek wel iets minder leesbaar, maar als je er eenmaal aan gewend bent gaat het toch wel. Dit boek verteld over het verdriet en de eenzaamheid die Claire voelt na het overleiden van haar ouders. Maar ook over de kracht die ze uiteindelijk toch blijkt te hebben om dit verlies te accepteren en er mee te leven. Claire geeft zich door dit boek helemaal bloot en laat ook haar kwetsbare kant zien. Dit boek heeft me erg geraakt.

De hoofdpersoon Claire verteld over haar verlies in het leven. Op 14 jarige leeftijd krijgt zij te horen dat beide ouders aan kanker lijden. Juist op het moment dat zij in de pubertijd komt.
Aan de hand van de rouwstadia van Elisabeth Kubler-Ross, laat het boek je zien hoe zij het verdriet verwerkt.
Het is echt schitterend geschreven en je doorloopt duidelijk de levens- en rouw fases van haar en wat het verdriet zoal met haar doet.
Ze gaat door diepe dalen. Doordat haar moeder al snel komt te overlijden is ze in staat om een goede band met haar vader op te bouwen. Dat was voorheen minder goed gelukt.
Door de jaren heen, zie je haar persoonlijk ook enorm groeien.
De grote tegenslagen in haar leven leert zij te overwinnen en zij ziet daardoor ook steeds beter dat zij als het ware gevlucht is van haar emoties. Door beter naar zichzelf te luisteren en te doen wat goed voelt, bereikt ook zij het geluk op volwassen leeftijd.

Dit boek gaat over het leven van Claire tussen haar 14e en 32e jaar. Een heel, heel aangrijpend en voor mij herkenbaar verhaal. Haar verdriet, haar pijn, was/is mijn pijn. Claire krijgt, als ze 18 jaar is, van haar vader, die kanker heeft, te horen dat haar moeder die ziekte ook heeft. Ik moest wel erg wennen aan het verspringen van de tijd in het boek. Eerst gaat het over de 18 jarige Claire, dan is ze 14, later 24 en dan weer 18. Zo gaat het steeds. Maar ik kan wel begrijpen waarom dat zo is. Het boek gaat over woede, onmacht, verdriet, ontkenning maar uiteindelijk, na 10 jaar, gaat het toch goed met Claire.
Als eerst haar moeder overlijdt (waar ze niet bij was) en later haar vader terminaal ziek is wil ze geen minuut bij hem vandaan………..
Er is iets ongelooflijk eenzaams aan rouwen. Het is alsof je in een land woont waar niemand dezelfde taal spreekt als jij.
Lieve mama, je bent nu 10 jaar dood.
Al deze jaren heb ik me gericht op wat ik niet heb en heb ik geen oog gehad voor wat ik wel heb.
Terwijl we het verdriet doormaken, brengt het helingsproces ons op een of andere vreemde manier dichter bij degene van wie we hielden. Een nieuwe relatie begint. We leren te leven met de geliefde die we hebben verloren.

"Dat wat je meekrijgt" door Claire Bidwell Smith.
Vanaf de eerste pagina, pakte het boek me en nam me mee. Ik kon het boek moeilijk wegleggen, voor mij dus een echte pageturner. Het verhaal van een teenager, die vanaf haar 14de levensjaar, geconfronteerd wordt met kanker en wel van beide ouders, eerst haar vader en al snel daarna haar moeder. Ze is enig kind, haar ouders zijn, op hogere leeftijd (40 en 57 jaar), pas "ouder" geworden. Er is op dat moment niets te delen, over haar grote onzekerheid, met vrienden van haar leeftijd. Een leeftijd, waar je je wilt gaan loskoppelen van je ouders, een leeftijd waarin zoveel nieuws te ontdekken valt, op weg naar jouw volwassenheid.
Een periode van proberen te doen of het niet ernstig is volgt: ontkennen, negeren, recalcitrantie, stoer gedrag. Ouders, die haar willen ontzien, beschermen. Maar dan, als ze 18 jaar is, sterft haar moeder. Hoe kun je leven, als je niet weet, hoe hiermee om te gaan, het is zo moeilijk te begrijpen allemaal, want ze is er niet meer. Toch lukt het haar om haar oude vader beter te leren kennen, door het proces wat intenser met hem te beleven. Maar dan zijn we er nog niet, als hij op haar 25ste sterft. Het alleen gevoel, daarin is zo intens
Toch lukt het haar, om haar diepe depressies en angsten, langzaam maar zeker om te zetten, door zichzelf toe te staan, min of meer ook te dwingen, pas op de plaats te maken en te kijken, waar sta ik nu. Wie ben ik nu en hoe ga ik met mijn verleden om. Langzaam maar zeker herkent en erkent ze, dat ze het anders moet gaan doen en dat pakt ze goed op. Lees het zelf!
Fijn dat het boek ook verfilmd gaat worden zie er naar uit.

Een bijzonder boek om te lezen. De schrijfster laat je meekijken in haar leven. Hoe het was om haar ouders jong te verliezen en hoe zij dat verlies uiteindelijk een plekje heeft weten te geven.

Ik moest wel wennen aan de schrijfstijl. Het leest vrij hapsnap. En het levensverhaal wordt ook niet chronologisch verteld maar aan de hand van de vijf stadia van rouw van Elisabeth Kübler-Ross. Het boek is daarmee opgedeeld in vijf delen: Ontkenning, Woede, Marchanderen, Depressie en Aanvaarding. De losse delen bestaan weer uit drie of vier aparte hoofdstukjes waarin de schrijfster terugblikt op momenten uit haar leven. In het eerste hoofdstuk is ze 18 jaar oud, in het tweede 14, in het derde 24 en zo blijft het ‘heen en weer’ springen gedurende het hele boek. Dat vond ik in het begin heel lastig, maar hoe verder ik in het boek kwam, hoe beter ik de schrijfster leerde kennen en dan leest het makkelijker.
Deze manier van schrijven is misschien ook wel logisch als je schrijft over rouwverwerking. In werkelijkheid gaat dat ook niet chronologisch en precies volgens de vijf stadia. Het ene moment kun je er beter mee om gaan dan het andere moment.

Ik vond het uiteindelijk een prettig boek om te lezen. Het verhaal zet je aan het denken over je eigen rouwverwerking met betrekking tot ouders, ooms en tantes, vrienden en vriendinnen die zijn overleden. Er zitten voor mij veel kleine herkenbare momenten en emoties in het verhaal.
Aan het einde van het boek valt alles op zijn plek.

Ik vond dit een indrukwekkend boek. Doordat Claire haar verhaal verteld, gezien vanuit verschillende fases van haar leven, beleef je de ontwikkeling van Claire en van haar verdriet mee. Claire verliest op jonge leeftijd haar beide ouders en is daardoor bang om alleen te zijn. Ze gaat relaties aan met mannen, die haar niet altijd goed behandelen en soms duurt het langere tijd voordat ze daar achter komt. Uiteindelijk trouwt ze met een lieve man en krijgt een dochter. Ze vindt voldoening in het ondersteunen van mensen bij het verwerken van hun verdriet. Het boek vertelt op een bijzondere manier over het verdriet van Claire, doordat ze ondertussen krampachtig probeert door te gaan met haar leven.