De jaagster

Ik heb genoten van De Jaagster, een prachtige roman, doorspekt met historische feiten, die zich afspeelt net na de tweede wereldoorlog. Boeiende personages; een Russische pilote, opgegroeid bij een mishandelende vader bij een meer in Siberie, een Britse oorlogscorrespondent die de oorlog verwerkt door met zijn jongere Joodse collega nazi’s op te sporen en een jonge Amerikaanse die haar vader verliefd ziet worden en graag beroemd fotografe wil worden. Drie verhaallijnen met terugblikken naar de oorlog in Rusland en Polen. Enorm goed opgebouwd mooi verhaal met spanning, romantiek en ontwikkelende personages.
In de noot van de auteur licht ze toe op welke feitelijkheden ze haar verhaal gebaseerd heeft. Ook de legenden van waternimfen en de verschillende meren die een rol spelen.
Aanrader!

Kate Quinn is een Amerikaanse auteur die gekend is voor haar boeken over historisch fictie. De Jaagster is haar tweede roman die over de geschiedenis van Europa tijdens de twintigste eeuw gaat. In haar werk komen vaak minder gekende elementen uit de geschiedenis aan bod.

In De Jaagster zal Kate de periode net na de Tweede Wereldoorlog onder de loep nemen. Een nogal onzekere en woelige periode waarin men op zoek ging naar gerechtigheid die gepaard ging naar de drang om oorlogsmisdadigers op te sporen. Op een wel doordachte manier vertelt ze het verhaal van drie vrouwen: Jordan, Anneliese en Nina. Dit vanuit drie verschillende perspectieven: Ian, Nina en Jordan. Opvallend is dus dat geen van de perspectieven deze van Anneliese omvat, wat je wel zou verwachten, gezien zij toch wel een van de vrouwelijke hoofdrolspeelsters van het verhaal is. Maar door Ian aan het woord te laten krijgt het geheel een extra dimensie.

Kate heeft een meeslepende schrijfstijl, hoewel de plot voorspelbaar is en je al van het begin weet wie Lorelei Vogt is, blijf je als lezer tot de laatste pagina geboeid verder lezen. Het boek vermengd fictie met non-fictie. In dit genre ben ik toch wel steeds extra kritisch: de feiten moeten kloppen anders bevalt het boek mij niet. Gelukkig is de auteur hier met glans in geslaagd, tot het kleinste detail klopt alles (leuk weetje: zelfs de bruidswinkel die in het boek voorkomt is een bestaande winkel in Boston). Er komen ook thema’s aan bod over de Tweede Wereldoorlog die minder gekend zijn bij ons, zoals de nachthexen (Duitse naam voor de 588e nachtbommenwerpers-regiment van Taman, een eenheid van de voormalige Sovjet-Unie) en de verblijfplaatsen van de oorlogsmisdadigers in Amerika na de Tweede Wereldoorlog. Zo was vaak niet geweten bij de Amerikaanse burgers dat hun brave buurman geen huisvader was maar een ondergedoken ex-Nazi. Wanneer dit aan het licht kwam waren velen verrast.
Het boek bevat wel heel wat toevalligheden om het verhaal te doen kloppen waardoor het geheel af en toe ongeloofwaardig overkwam, zo had Jordan al redelijk snel een vermoeden hoe de vork in de steel zat en overkwam haar niets, maar andere personages die wantrouwig werden kwamen er niet heelhuids vanaf. Dit vond ik toch een beetje jammer, gezien al de rest dan wel zeer goed uitgewerkt is.

Ik heb zeker genoten van deze boeiende geschiedenisles en ben van plan de andere boeken van Kate Quinn ook te lezen. Het is een aangename manier om iets bij te leren. Van mij krijgt het boek vier verdiende sterren.

Geschreven bij De jaagster

Op zich een interessant verhaal met de nodige fantasie van de schrijfster. Vanuit research is het verhaal samengesteld Vaak ontbreekt de spanning en kabbelt het verhaal verder. Bij ieder hoofdstuk moet je weer even resetten. Irritant is het taalgebruik van Nina. Dat had gewoon ABN kunnen zijn met de opmerking, dat zij de Engelse taal niet goed beheerste.

‘De jaagster’ start in 1950. Een aantal oorlogsmisdadigers is berecht in Neurenberg, maar iedereen heeft de draad weer opgepakt in Europa. Vele misdadigers leven ongestraft onder andere namen in Europa of zijn geëmigreerd. Ian is geen journalist meer, maar samen met Tony, een Poolse Jood, runt hij in Wenen een bureau dat oorlogsmisdadigers opspoort. Ze horen getuigen en gaan op zoek naar ongestrafte nazimisdadigers. Zo zijn ze gestuit op “Die Jägerin” tijdens een getuigenis in Neurenberg. Ian is persoonlijk geïnteresseerd in deze vrouw. Ze heeft zes kinderen vermoord. Een van die zes kinderen was de jongere broer van Ian. Onverwacht komt Nina naar Wenen. Zij intensiveert de zoektocht naar deze vrouw.

In Boston woont Jordan MacBride samen met haar vader die een antiekzaak heeft. Jordan houdt van fotograferen, en wil niets liever dan fotografe worden, maar haar vader vindt studeren niets voor een meisje. Dan ontmoet hij Anneliese Weber die een dochtertje Ruth heeft. Jordan wantrouwt haar stiefmoeder. Is haar onbehagen wel terecht?

Quinn heeft een vlotte, gemakkelijk leesbare schrijfstijl. Moeiteloos verweeft ze historie, non fictie en fictie met elkaar. Op een boeiende wijze schrijft ze over Nina, Jordan, Ian en Tony wiens levens met elkaar verstrengeld worden. Ze heeft kennis van zaken. Ademloos lees je over de opleiding en vluchten van Nina. Quinn heeft veel onderzoek gedaan. Ze heeft invoelingsvermogen en dat lees je.

‘De jaagster’ bestaat uit twee delen. In het eerste deel komen ook het Interbellum en de Tweede Wereldoorlog aan bod. In het tweede deel gaat het vooral om de zoektocht en de tijd na de oorlog. Vanaf het begin ben je geboeid en wil je alleen maar doorlezen. Eerlijkheidshalve vond ik het tweede deel minder boeiend, mede omdat een en ander onwaarschijnlijk is, maar ‘De jaagster’ is een goed boek, en ik heb genoten van de beschrijving van het voor mij nieuwe onderwerp “Nachthexen”.

Ik las ‘De jaagster’ in twee dagen uit.

Het verhaal bestaat uit drie delen en wordt verteld uit drie perspectieven. De hoofdrolspelers komen afwisselend aan het woord en de tijden waarin deze hoofdstukken zich afspelen wisselen ook.
Ondanks dat het rommelig lijkt, leest het als een trein.

Vanaf het begin wordt je meegenomen op een aantal reizen: de reis van Jordan, de reis van Ian en Tony en de reis van Nina. Ze hebben schijnbaar helemaal niets met elkaar te maken, maar hoe verder je in het verhaal zit, des te duidelijker wordt de waarheid. En dat alles om te weten te komen wie de jaagster was en wat haar identiteit nu is.

“Wie is de volgende op je lijst?” Vroeg Bauer door de telefoon.
Die Jägerin, dacht Ian. De jaagster. Maar er waren geen aanwijzingen over haar verblijfplaats, al jaren niet meer.

Zoals Kate Quinn achter in het boek aangeeft is veel van hetgeen je leest gebaseerd op echte gebeurtenissen en echte personen.
Zo lees je over Bershanskaya; zij is de regimentscommandant van het nachtbommenwerpers-regiment dat als bijnaam Nachtheksen heeft. Ene Yevdokai Bershanskaya heeft in werkelijkheid bestaan en kreeg zelfs een belangrijke orde uit handen van Stalin.

Dit nachtbommenwerpers-regiment bestond uitsluitend uit vrouwen. De vliegtuigen werden bijna geluidloos door ze in glijvlucht naar hun doel te vliegen om dan hun bommen los te laten. De Duitse piloten die hen moesten afweren hoorden niets anders dan een geluid dat leek op het vegen met een bezem. Daarom kregen ze de bijnaam: Nachtheksen.

De personages zijn duidelijk beschreven door de auteur; je krijgt het idee dat je ze echt leert kennen. Maar pas op: je zult nog verrast worden.
Het verhaal is tenslotte pas afgelopen als het boek uitgelezen is.

De verhaallijnen komen tegen het eind knap samen. Ik heb werkelijk genoten van dit verhaal dat zich afspeelt voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
De kennis van de auteur over de geschiedenis van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, de fotografie en het gedrag van mensen zijn helder, boeiend en informatief gecombineerd tot een onderhoudende roman: De jaagster.

Spannend, dat is wat ik er goed aan vind.

Geschreven bij De jaagster

Spannende verhaallijnen. Ik kon niet stoppen met lezen.

Ik ben enthousiast begonnen met dit boek, omdat het onderwerp en de tijdsperiode me aansprak. En het is ook best goed geschreven. Maar doordat ieder hoofdstuk weer over een andere persoon gaat, in een andere plaats en zich in een ander jaar afspeelt, vond ik het moeilijk om er echt goed in te komen. Er zitten ook wat ongeloofwaardige dingen in (bijvoorbeeld Nina die in 'the middle of nowhere' woont, een keer een vliegtuig een noodlanding ziet maken en dan zo enthousiast is geworden, dat ze zelf besluit om piloot te worden). Uiteindelijk heb ik het boek na zo'n 75 bladzijden (van de 500) weggelegd.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Ian, Nina en Jordan. Doordat je van ze alle drie informatie krijgt is het verhaal volledig. Je leest over alle drie de personen over hun leven, hun verleden en het heden. Ik vind het mooi zoals je kunt lezen over het verleden van Nina, als nachthex. Er word je veel informatie gegeven over de opleidingen en erna het werken als Russische pilote.

In dit verhaal is er ook plek voor de liefde. De vader van Jordan die nieuw geluk vind met Anna. Jordan die heel veel liefde heeft voor haar zusje Ruth. Dit word je heel duidelijk in dit verhaal.

Ik vind alle boven genoemde personages goed uitgewerkt. In ieder hoofdstuk van zowel Nina, Ian en Jordan krijg je genoeg informatie over de personen waarmee de ‘hoofdpersonage’ van dat stuk omgaat.

Ik vond het plot wel wat voorspelbaar, daar je als lezer al snel in gaten hebt wie Lorelei Vogt is. Dit mocht echter de pret niet drukken want er gebeurd veel in het verhaal. Kate Quinn heeft een prettige schrijfstijl waardoor je wilt blijven lezen in dit boek. Ze laat geschiedenis, non-fictie en fictie met moeite door elkaar vloeien.

Ik was enorm getriggerd door dit boek. Ik ben een enorme fan van verhalen uit deze tijd. Dit boek heeft aan mijn verwachtingen voldaan.