De roep van de schettervogel

Andrea is erin geslaagd een prachtig boek te schrijven door haar eigen ervaringen tijdens het opgroeien in Zimbabwe mee te nemen bij het beschrijven van de gedachten en gevoelens van Elise. Hierdoor is het een heel bijzonder verhaal geworden waar je als lezer af en toe gewoon kippenvel van krijgt.

Elise heeft als blank meisje in Zimbabwe een goed leven en blank en zwart leven in harmonie met elkaar. Dit verandert echter wanneer het presidentschap van Mugabe ontspoort en de eerste boerderijbezettingen plaatsvinden. De zwarten arbeiders keren zich tegen de rijke blanke boeren en zorgen voor veel onrust. De stiefvader van Elise wil niet ‘zomaar’ vertrekken uit Zimbabwe dus Elise en haar moeder leven in angst maar proberen er het beste van te maken. Geweld is aan de orde van de dag en om hen heen zien ze niets dan ellende.

Ik vond het een prachtig maar zeer aangrijpend boek. Er is van begin tot het einde zeer goed over nagedacht. De cover van het boek is erg mooi geworden. Ik stel me Elise voor kijkend naar haar spiegelbeeld in het water. Een spiegelbeeld dat niet zwart of blank is maar gewoon is zoals ze is. Een meisje op zoek naar zichzelf in een onzeker bestaan. Daarnaast een knap gekozen titel “De roep van de schettervogel” Gowee ofwel Go Away. Ga weg uit Zimbabwe voordat het te laat is en je het misschien met de dood moet bekopen. Pas later besef je dat je het altijd al hoorde maar niet luisterde.

De vlotte schrijfstijl en duidelijke taal maken het boek makkelijk te lezen.
Het interview met Andrea achterin het boek is een leuke aanvulling net als de leesclub vragen. Dit boek verdient een plekje tussen de mooiste boeken in mijn boekenkast.

De Engelsen hadden de touwtjes strak in handen rond de jaren 80 in Zimbabwe. Hoewel de blanken bevolking maar zo’n 1 % van de bevolking uitmaakte bezaten zij meer dan 50% van alle bezittingen en grond in het land. Veel rijke boeren hadden kilometersgrote boerderijen, werden omringt door bedienden en boerenknechten en leiden een luxueus bestaan. In de jaren 80 kwamen er steeds meer scheurtjes in hun zorgeloze leven. De zwarte bevolking leed steeds meer onder de werkloosheid en armoede en er ontstonden opstanden. Wanneer Mugabe de macht grijpt en het land onafhankelijk verklaard is de blanke boer zijn leven niet meer zeker. Veel boerderijen worden geplunderd en onteigend en boeren worden ontvoerd, gemarteld en gedood. Tenmidde van al deze onrusten groeit de hoofdpersoon op van het boek De roep van de schettervogel, de 12 jarige blanke Elise.
Elise woont met haar moeder en stiefvader op het terrein van boer Cooper. Zowel vader als moeder zijn bij Cooper in dienst. Op de boerderij leven blank en zwart in harmonie met elkaar en Cooper is goed voor zijn personeel. Wanneer Mugabe aan de macht komt veranderd alles. Elise wordt zich er bewust van dat zij anders is dan haar zwarte vriendin. Zwarte bediende die al jaren in dienst zijn zijn plotseling niet meer te vertrouwen en het wordt zelfs zo onveilig in het land dat ze niet meer naar school kan. Het leven in Zimbabwe wordt steeds moeilijker. Veel blanke boeren vluchten naar Engeland, Australie of Nieuw Zeeland. Elise’s ouders en boer Cooper zijn in Zimbabwe geboren en getogen en voelen zich echte Zimbabwanen en peinzen er niet over het land te verlaten. Wanneer de boerderij van Cooper overvallen wordt staan de ouders van Elise voor een moeilijke beslissing.
De oorspronkelijke titel van het boek is The cry of the go-away bird. De go-way bird (schettervogel) roept een klank die klink als go-wee go-wee. Al haar hele leven hoort Elise de vogel schetteren, maar pas als de familie op het punt staan om te beslissen of ze blijven of vertrekken uit Zimbabwe beseft ze dat de vogel haar iets duidelijk wil maken. Het was een ontzettend goed boek. Ik kreeg een heel goede indruk van het leven in Zimbabwe, van zowel de zwarte als blanke bevolking. Verder werden mijn ogen weer eens geopend voor het vluchtelingen probleem. Hoe moeilijk hebben deze mensen het om hun geboorteland en alles en iedereen waar ze zo veel van houden achter te moeten laten en de beslissing te moeten nemen, blijven we of go-wee?

Goed verhaal