Een nacht en daarna Een zoektocht naar verzoening

Hester Kruger, de auteur van dit boek, heeft dit zelf meegemaakt en heeft er een verhaal over geschreven. De angst die Johannes en vooral Margaretha voelen tijdens de ontvoering, niet weten of de ander nog leeft, is zo omschreven dat je steeds sneller wilt lezen.
Zij stelt veel vragen als de persoon Margaretha, na de overval komt namelijk de periode van herstel, lichamelijk herstel van de aangebrachte wonden maar ook het mentale wordt niet vergeten. De angst om alleen op de boerderij te zijn, buren die hetzelfde is overkomen door dezelfde bende waardoor de angst voor herhaling blijft. En toch blijft Margaretha ook bezig met de vraag waarom de jongens dit gedaan hebben. Hoe zijn ze zover gekomen? Ze wordt daarbij herinnerd aan haar jeugd, welke privileges zij had als blanke en wat haar gekleurde vrienden moesten doorstaan.
Hester Kruger gebruikt daar hele mooie zinnen voor die nog lang na blijven sudderen, zowel tijdens als na de aanval. Omdat dit verhaal in 2 gedeeltes is verdeeld, namelijk “een nacht” en “daarna” heb je na het lezen het gevoel dat je meer dan 106 pagina’s hebt gelezen. In het begin moest ik er echt even inkomen, even de personen leren kennen en de situatie een plek geven, maar daarna…..De lezer leert een andere kant van Zuid- Afrika kennen, een heftige kant, en leeft mee met de hoofdpersonen. Dat komt omdat het verhaal echt uit de personen zelf lijkt te komen. Heel persoonlijk zonder daarin te overdrijven.

De nacht en daarna is het debuut Hester Kruger, wat de schrijfster heeft geschreven naar aanleiding van eigen ervaringen. In dit boek laat zij Margaretha Bodenstein- du Plessis op de rechtbank het verhaal doen van wat er gebeurde in de nacht dat zij en haar man op hun boerderij in Zuid-Afrika werden overvallen.

Volgens Margaretha is het geen kort verhaal. Toch heeft mijn ebook slechts 106 pagina’s en had ik het zo uitgelezen. Maar wat de schrijfster doet is knap. Ze laat Margaretha aan het woord, maar verschuift vervolgens het perspectief en vertelt met afstand door over Magaretha te praten in de derde persoon, zij herinnert en wisselt die herinneringen af met gebeurtenissen uit haar jeugd. Daardoor wordt het verhaal groter, breder. Eerst lijkt dat vreemd, maar in de uren dat je leven wordt bedreigd is het misschien helemaal niet zo verwonderlijk dat details associaties oproepen uit het verleden. De overvallers zijn bruin net als Lerato en Mpho, de kinderen met wie ze is opgegroeid op een boerderij bij haar ouders. Een boerderij die plaats moest maken voor een township. Ze bedenkt hoe Lerato en Mpho ver moeten lopen voor hun school op het open veld of de rolverdeling in hun spel. Was het allemaal wel zo eerlijk? Waarom kwam Lerato niet naar haar toe op de begravenis van haar vader? Vragen die Margaretha pas kan beantwoorden maanden, jaren na de overval. Daar waar de gebeurtenissen in de nacht spannend worden, is er geen ruimte meer voor jeugdherinneringen. Het is heel realistisch en super spannend beschreven. In het daarna komt de verwerking van de emoties en dat leidt tot mooie inzichten, die hier en daar kernachtig zijn weergegeven. Zoals de huisarts zegt: “Het grootste probleem is echter wat er in jullie hoofden gebeurd is en nog gaat gebeuren.” Een wijsheid uit ervaring is ook dit: “Maar is het leven echt zo eenvoudig, kan het gereduceerd worden tot één van deze twee mogelijkheden: schuldig of onschuldig.” Margaretha spaart zichzelf niet omdat ze beseft dat ze vanuit een bevoorrechte positie spreekt, dat maakt haar verhaal interessant.