Het einde van de oceaan

Dit boek bevat twee tijdlijnen.
In 2017 volgen we het verhaal van de zevenenzestigjarige Signe die haar hele leven heeft gestreden tegen ondoordachte, industriële, praktijken die schadelijke impact hebben op het milieu.
Signe is een klagerig, zeurderig type die met haar zeilboot de Franse kust hoopt te bereiken.

In 2041 volgen we het verhaal van David en zijn dochtertje Lou die leven een wereld waar grote droogtes en enorme branden zijn.
David is met zijn gezin, uit het Franse dorpje Argeles , op de vlucht geslagen naar noorderlijke gebieden en zijn onderweg zijn vrouw Anna en zoon August kwijtgeraakt.
Vertwijfeld komen zij in een vluchtelingenkamp aan waar zij onderdak denken te vinden en zij hopen dat Anna en August daar op hen wachten…….
In het kamp is het leven moeilijk; er is gebrek aan voedsel, aan water en ook aan medicijnen, er heerst verslagenheid en negativiteit.

Je moet, al lezende, wel enige moeite doen om het verband tussen de twee verhaallijnen te begrijpen. David en Lou ontdekken de boot van Signe maar het verhaal zelf is daar niet heel duidelijk in.

Het uitgangspunt van het boek is erg goed, het zet je aan het denken over de schade die we zelf aan onze planeet aan het aanrichten zijn.
Droogte, met zijn vele gevaren, komt immers steeds meer voor dat is best beangstigend vind ik.

Bij het lezen van de titel van deze roman en van de algemene samenvatting daarvan kreeg ik in eerste instantie de indruk van een vrij droog verhaal over de gevolgen van het gedrag van de mensheid en van de temperatuurstijging. Niets is minder waar: Maja Lunde heeft mij direct weten te boeien door haar wijze van schrijven.
De beide verhaallijnen zijn goed te volgen: de eerste verhaallijn maakt melding van de situatie van David, Anna en hun twee kinderen die door droogte en branden vanuit het zuiden van Frankrijk noordwaarts moeten vluchten. Tijdens de vlucht zijn zij elkaar uit het oog verloren. Anna en hun zoontje August zijn onvindbaar. David en hun dochter Lou bereiken een opvangkamp, waar ook Anna en August naar toe zouden gaan. Het Rode Kruis heeft al die tijd geen informatie over de verblijfplaats van Anna en August. De situatie in het opvangkamp verslechtert met de dag: steeds meer toestroom van vluchtelingen leidt tot overbevolking, voedselrantsoenering en uitputting van medicatie, verbandmiddelen, e.d. Na lange tijd wachten neemt David het initiatief om buiten het opvangkamp te gaan zoeken naar mogelijkheden om eten en drinken te bemachtigen en om richting de Atlantische Oceaan te gaan. Uiteinde lukt het hen dit en komen zij een verlaten zeilboot tegen, die achteraf van Signe blijkt te zijn, van wie in de tweede verhaallijn de levensloop wordt weergegeven.
Signe is opgegroeid in Noorwegen en met name door haar vader zeer milieubewust geworden. Plannen van een nabijgelegen plaats om een stuwdam in de rivier te bouwen en het ijs van de gletsjer in de bergen af te breken ten behoeve van het maken van ijsblokjes in de drankjes van rijke mensen in bepaalde Arabische staten, leiden tot aantasting van het stroomopwaarts gelegen landschap en het op termijn vernietigen van de gletsjer. Haar eigen moeder en een vriend waarmee Signe al jaren mee omgaat, zijn juist voorstanders van deze plannen. De plannen vinden doorgang en Signe besluit wraak te nemen op onder andere haar voormalige vriend die inmiddels naar Frankrijk is verhuisd. Signe gaat per boot op weg naar Frankrijk en moet door pech haar boot achterlaten in de omgeving waar haar voormalige vriend moet wonen. Uiteindelijk vindt zij hem en confronteert hem met zijn gedrag. Haar boot blijkt de boot te zijn die door David en Lou wordt gevonden…… Hier komen de twee verhaallijnen samen.
Een boeiend en spannend verhaal, die ik de lezer ten zeerste aanbeveel.

Wat een boek. In 2019 onderneemt de Noorse Signe een gevaarlijke tocht over de zee in een zeilboot. Ze gaat onderweg naar de liefde van haar leven, vastbesloten om de lading die ze bij zich heeft af te leveren bij hem.
In 2041 is David op de vlucht met zijn dochter Lou door een door oorlog verscheurd Zuid Europa, geteisterd door droogte. Hij is wanhopig op zoek naar zijn vrouw en zoontje waarvan hij gescheiden werd wanneer hij samen met zijn dochter de boot van Signe ontdekt in de tuin van een boerderij, kilometers van het water vandaan.
Gedurende de reis door dit boek raken Signe's en David's verhaal met elkaar verweven.
Ik had haar eerste boek niet gelezen ( De Geschiedenis van Bijen ) maar deze is door dit boek inmiddels in mijn bezit.
Een zeer beklemmend verhaal en uiterst actueel. De zinnen zijn goed opgebouwd en er zitten pareltjes tussen. ( "Het wateroppervlakte is de hemel voor de wereld daaronder") Het verhaal begint met de vanzelfsprekendheid hoe mensen met ( zoet ) water omgaan en de gevolgen 30 jaar later. De beschrijvingen van de lotgevallen van Signe op haar boot en soms de technische kant van zeilen heeft een verstokte landrot als mij niet gehinderd. Het verhaal greep mij vanaf het begin en heeft mij nu, zelfs na het lezen nog niet losgelaten. ( Ik snapte ineens de cover!!!) Dank aan uitgeverij Signature voor het uitgeven van dit boek. Ik heb begrepen dat Maja Lunde een "Eco Kwartet " aan het schrijven is. Ik ben zeer benieuwd waar het volgende verhaal over gaat. Mensen, schaf dit boek aan; je zult er geen spijt van hebben.

Een intrigerend 2 in 1 verhaal met als rode draad de gevolgen van de klimaatverandering in de komende decennia.
Het eerste verhaal speelt zich af in het heden en beschrijft hoe de al wat oudere activiste Signe al heel haar leven ten strijde trekt tegen de uitbuiting van de natuur. Signe woont al jaar en dag alleen op haar zeilboot.
Het andere speelt zich af in 2041. David en zijn dochtertje Lou moeten vluchten voor de droogte en hitte die heerst in Zuid Europa en steeds verder oprukt. Ze verblijven in het vluchtelingenkamp in Bordeaux, Frankrijk. Tijdens een wandeling ontdekken ze een boot ...
Het Einde Van De Oceaan is een spannende, vlot geschreven roman die je prikkelt om het in één ruk uit te lezen. Je moet gewoon weten hoe het afloopt en wat het ene met het andere te maken heeft !
Een echte aanrader !

‘In dit boek volgen we twee verhaallijnen: dat van de 70-jarige milieuactiviste Signe die in 2017 met haar zeilboot de oceaan oversteekt om een statement te maken met de lading die ze aan boord heeft. De andere verhaallijn gaat over David en zijn dochtertje Lou die in 2041 moeten vluchten uit het door droogte en branden geteisterde Zuid-Frankrijk.
Wanneer David en Lou op land een verlaten zeilboot vinden, raakt hun vlucht verweven met datgene waar Signe voor gestreden heeft.’

Hoe zou een wereld waarin (drinkbaar) water dreigt op te raken eruit zien? Maja Lunde weet dit pijnlijk duidelijk over te brengen. En nee, dat is geen vrolijk verhaal. Dat is een verhaal van honger en dorst, van angst en eenzaamheid. In goed overdachte, enigszins onderkoelde maar krachtige zinnen weet Lunde vooral de eenzaamheid heel sterk weer te geven. Maar ook het machteloze en het strijden tegen beter weten in blijft je bij.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel in dit boek. Zowel Signe als David blijven hoop koesteren, op een betere toekomst, voor zichzelf of voor andere generaties. Hiervoor zijn ze bereid om offers te leveren, maar ook zij blijven mensen (met behoeftes en wensen). Hierin komen de beide verhalen ook weer prachtig bij elkaar.
Alles in dit boek draait om water, ook daarin raken de levens van Signe en David op een bijzondere manier met elkaar verweven.
Met het einde was ik in eerste instantie niet zo blij: het ging me te abrupt, ik was nog niet klaar met het verhaal. Maar aan de andere kant merk ik ook dat ik aan het boek blijf denken, aan hoe menselijk bepaalde keuzes zijn. Ik heb het boek al weer een paar keer opgepakt om een stukje te herlezen en ineens de verbinding te zien met een andere passage uit het boek. Dat maakt ook dat het boek veel meer is dan een waarschuwing over klimaatverandering.

Een krachtig boek over een wereld waarvan ik vrees dat we ernaar op weg zijn wanneer we nu niets doen. Maar ook een verhaal over moeilijke keuzes maken!

Erg saai boek met langdradige zinnen. Onderwerp is helaas realistisch en angstig dichtbij.