Het verval joden in een stuurloos Nederland

Dit boek gaat over de trieste aftocht van de Joden in Nederland. Manfred Gerstenfeld heeft de eerste 100 blz zelf geschreven en daarna komen er interviews met beroemde Nederlanders.
Dit boek vertelt hoe ooit de Joodse gemeenschap bloeiend was in Nederland, maar helaas nu niet meer is.
Vandaag de dag is er een sterke vorm van antisemitisme jegens Joden. Hij ziet voor de Joden geen toekomst in Europa en helemaal niet in Nederland. Het trieste ervan is dat hij helaas gelijk heeft. Als je een zichtbare Jood bent is er geen toekomst meer. Het boek heeft een sterke eenzijdige mening, maar helaas een juiste. Hij heeft goede argumenten voor zijn mening.
Als u nog twijfelt aan de mate van antisemitisme in Nederland, is dit een goed boek om volledig een einde aan uw twijfels te maken.

Dit boek bestaat uit drie delen: een kort ‘woord vooraf’, een inleidend ‘essay’ van een kleine 100 pagina’s, op de inhoud waarvan ik later uitgebreider terug hoop te komen, en 18 interviews.

Ik vat nu samen wat Gerstenfeld in dat inleidend ‘essay’ betoogt: joden vormen in Nederland een onbetekenende minderheid die niettemin steeds zwaarder van discriminatie te lijden heeft, maar waar men tegelijk maar niet over uitgepraat raakt, bijna altijd in negatieve zin. Israël is een Godsgeschenk voor de antisemieten, want die kunnen hun nooit gedoofde jodenhaat nu op dat land uitleven. De inleiding van Gerstenfeld is terug te brengen tot het sentiment in de joodse gemeenschap dat vertolkt wordt met de woorden: ‘wanneer laten ze ons eindelijk eens met rust?’.

Vorm en stijl: in de inleiding springt Gerstenfeld van de hak op de tak; hij beweert -en fantaseert- van alles maar bewijst weinig tot niets, en haalt uit naar en belastert iedereen die hem niet bevalt, Cohen en de PvdA voorop. Dit is geen essay, waarin een stelling of theorie wordt geponeerd, die zorgvuldig en met kracht van argumenten wordt uitgewerkt, en tot nieuwe inzichten of conclusies leidt: dit is een takkenbos van bij elkaar geraapte woorden, zinnen en vooroordelen, bijeengehouden door een dun touwtje van verongelijktheid.

Ook als interviewer sla ik Gerstenfeld niet hoog aan. De interviews dragen geen datum, waardoor ze niet in de tijd te plaatsen zijn; de vragen die hij heeft gesteld, laat Gerstenfeld weg, hij voert de geïnterviewde op, als hield die een lange monoloog, zodat we de spanning tussen vraag en antwoord, die ons iets kan vertellen over de opvattingen van de geïnterviewde, moeten missen. Gerstenfeld, zo lijkt het, heeft de opnameband laten lopen, de zaak laten uittypen, weggelaten wat hem niet paste, en tussen wat overbleef zijn verbindende zinnetjes geplakt.

Van een kritisch bevragen van de geïnterviewde is amper, van kritisch doorvragen is helemaal geen sprake; hij schrijft als een klerk klakkeloos op wat er beweerd wordt, en lijkt vooral mensen en meningen bij elkaar gezocht te hebben die de gedachtenspinsels uit zijn ‘essay’ ondersteunen; hij noemt dit sprokkel- en broddelwerk een ‘onderzoek’, waarmee hij een wetenschappelijke benadering van zijn onderwerp suggereert.

Hij ‘verantwoordt’ de keuze van geïnterviewden summier en gemakzuchtig: ‘Waarom koos ik juist deze personen om te interviewen? Het antwoord daarop is subjectief: omdat zij een relevant verhaal voor dit boek hadden. Ik heb dus niet geprobeerd een zo breed mogelijk scala aan opvattingen te weerspiegelen.’ Hier staat in deftige woorden: ik heb alleen gebruikt wat in mijn kraam te pas kwam.

Maar wie opvattingen huldigt en stellingen poneert doet zichzelf, zijn onderwerp en zijn lezers tekort door niet te zoeken naar andersluidende meningen, die immers hoogst relevant kunnen zijn voor het onderwerp. Het zou maar leiden tot politiek correcte interviews, die niet verhelderend maar verdoezelend werken, schrijft Gerstenfeld. Oh ja? Evelien Gans, Hajo Meyer, Harry de Winter, MaartenJan Hijmans, zelfs Ed van Thijn zijn joden met niet zo heel erg politiek correcte maar erg relevante opvattingen Ook zijn er in Nederland heel wat niet-joden te vinden met meningen over antisemitisme, joden en Israël die voor Gerstenfelds thematiek van belang zijn. Maar die heeft hij al ‘ontmaskerd’, dat zijn antisemieten. Zo ontaardt zijn boek in een vorm van mentale zelfbevrediging, waar geen lezer wijzer van wordt.

Jaap Hamburger, vz. Een Ander Joods Geluid, Broek in Waterland.