Illusie

Andrew Mayne neemt je mee naar de wereld van Illusies en de FBI staat voor een groot raadsel . Ze roepen de hulp in van Jessica Blackwood. Ze werkt voor de FBI maar tevens stamt ze af van een oud illusienistengeslacht. Jessica werkt als forensisch accountant maar haar hulp wordt ingeroepen als ze voor een raadsel staan. Haar voorgeschiedenis met de kunst van illusie en goochelkunst moeten de FBI helpen de TOVENAAR ( zo wordt de moordenaar genoemd) te ontmaskeren.

De seriemoordenaar pleegt 2 moorden die allerlei vragen oproepen omdat de slachtoffers dood aangetroffen worden als ze dat net zijn terwijl ze al langer doodverklaard zijn. De moordenaar wil zichzelf als bovennatuurlijk beschouwen en hierdoor ondoorgrondelijk lijken. Maar dan komt Jessica en die moet deze “goochelkunstenaar”ontmaskeren.

Andrew voert de spanning langzaam op en werkt net als een illusionist naar een ontknoping toe. Je blijft en wordt als lezer getriggerd om door te blijven lezen omdat je wilt weten hoe het in elkaar zit en achter de werkwijze van de moordenaar wilt komen.

Tijdens het lezen krijg je het idee dat je naar een voorstelling kijkt en dat de uitleg van het hoe en waarom uit de doeken wordt gedaan. De combinatie van deze 2 zo totaal verschillende werelden en werkwijze werken goed samen in dit verhaal.
Deze combinatie zou volgens mij ook heel goed tot zijn recht komen als een tv serie.

Het verhaal op de achterkant van het boek sprak me erg aan. Een "tovenaar" die middels illusies moorden pleegt. Het leek me een fantastisch verhaal. Nu heeft iedereen (gelukkig) een eigen smaak en mening over thrillers, maar dit boek heb ik met veel pijn en moeite tot aan de helft gelezen. Toen heb ik het dichtgeslagen en weggelegd. Voor mij geen doorkomen aan.....

Niet zozeer dat het boek niet spannend is, dat niet. De beschreven moorden zijn spannend en lijken heel bijzonder. In dit boek was het voor mij echt de schrijfstijl die me totaal niet ligt. Ten eerste een boek geschreven in de ik-vorm, daar hou ik niet zo van. Ondanks dat er schrijvers zijn (o.a. Linwood Barclay) waarbij een ik-vorm niet storend is.

Het boek wordt geschreven in kleine en onpersoonlijke zinnen. Een FBI-agente die haar verhaal doet in de trend van : ik zag die dit doen, ik zag die dat pakken en een ander loopt daar heen. Geen mooi, vloeiend verhaal waar je in meegezogen wordt.