Onder spanning - werken bij de politie werken bij de politie

Om maar direct met de deur in huis te vallen. Onder Spanning is een zeer realistisch boek, geschreven door onderzoeksjournalist Joost van der Wegen, die zich blijkbaar nauw betrokken voelt bij het politiewerk en de impact die dit heeft op de individuele dienders. Het is bijzonder omdat politiemensen eigenlijk altijd een soort haat/liefde verhouding hebben met journalisten.

Joost van der Wegen legt echter op een integere en menselijke manier een diep zittend probleem binnen de politiewereld bloot. Namelijk, dat een aanzienlijk deel van de politiemensen min of meer lijdt aan psychische aandoeningen als gevolg van de veelvuldige confrontatie met geweld, agressie en menselijk leed. Hij laat aan de hand van cijfermatig onderzoek, diepgravende interviews en tientallen verhalen uit de politiepraktijk zien hoe doorgaans gedreven en capabele agenten en rechercheurs een zware strijd voeren aan de zelfkant van de maatschappij. Cijfers en rapporten staan niet centraal, daarentegen wel de persoonlijke verhalen en ervaringen van politiemensen uit het veld. Met andere woorden, het gaat hier over de mens achter de politieagent.

Al lezende leek het alsof ik aan de hand van collega's door de verhalen heen werd gesleurd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe ontroerd raakte bij het lezen van enkele hartverscheurende verhalen. Ik heb als politieman gedurende mijn 43-jarige loopbaan heel wat meegemaakt, dus ik begrijp heel goed wat de collega's die in het boek aan het woord zijn, vertellen.
Ik heb zelf onder andere meegewerkt aan de totstandkoming van de Blauwdruk Mentale Zorglijn Politie. De quote op bladzijde 34 over de collega, die bij een autobrand een inzittende met zijn dienstpistool uit zijn lijden wilde verlossen, werd door mij verteld en opgetekend ten behoeve van die Blauwdruk. De collega, die dit overkwam ken ik persoonlijk, ik heb meerdere jaren met hem samengewerkt. Hij kreeg te maken met PTSS en is al jaren niet meer werkzaam bij de politie.
Verder heb ik een bijdrage mogen leveren aan de implementatie van het Zorgloket en ben ik als oud-politieman zijdelings betrokken bij het programma Versterking Professionele Weerbaarheid. In de jaren '70 heb ik, samen met andere collega's, de RAF-terrorist Knut Folkerts, moeten bewaken toen deze, in afwachting van zijn uitlevering, in het Maastrichtse Huis van Bewaring zat opgesloten.

Al deze zaken en het feit dat ik veel van de personen uit het boek persoonlijk heb leren kennen, maken dat het voor mij een uitermate geloofwaardig boek is. Hier wordt een werkelijkheid zichtbaar, die tot voor kort diep verscholen bleef binnen de machocultuur van de politie. De schrijver toont de lezer op een integere wijze een gevoelig kijkje in de persoonlijke levens van enkele politiemensen, die betrokken waren bij dodelijke schietpartijen, verkeersongelukken en zelfdodingen. Zeer ingrijpende gebeurtenissen, die het leven van deze mensen en hun omgeving volledig op zijn kop stelden.

Het boek zou verplichte leesstof moeten zijn voor politiestudenten in opleiding om er vervolgens een discussie over te starten als onderdeel van hun opleiding. Geen enkele student kan rekenen op een garantie dat hij of zij nooit te maken krijgt met PTSS. Elke politieagent wordt in zijn of haar loopbaan te pas en te onpas, vele malen geconfronteerd met agressie, geweld, onnatuurlijke dood en allerlei andere vormen van menselijk leed. Daarom is het des te belangrijker dat er wel over PTSS en de mogelijke gevolgen, wordt gesproken, tijdens de opleiding en ook daarna. Het zal zeker bijdragen aan een ontwikkeling binnen de politie die ervoor zou kunnen zorgen dat politiemensen zich minder krampachtig zouden gedragen in de publieke domeinen. Daardoor zou op z'n minst een stukje van het teloor gegane gezag kunnen worden terug gewonnen.

Jacques Smeets, oud-politieman en auteur van het boek De Blauwe Diender (www.deblauwediender.nl)

Het boek “Onder Spanning” (werken bij de politie) van Joost van der Wegen doet verslag van vele zeer bekende, herkenbare en ingrijpende gebeurtenissen die politiemensen in hun carrière hebben meegemaakt, én voor altijd hebben opgeslagen. Het boek beschrijft ook de noodzakelijke en groeiende aandacht voor mentale weerbaarheid en de initiatieven die er - tot nu toe - in de afgelopen jaren zijn genomen om de politiefunctionaris sterker te maken. Want dat daar nog een hoop in valt te doen wordt gelukkig ook uitvoerig beschreven en toegelicht. Vergeten doe(t) je (brein) deze gebeurtenissen namelijk nooit. Letterlijk.

Ik ben ervaringsdeskundige, vroeger 19 jaar bij de politie gewerkt en vele dodelijke ongelukken, zelfmoorden, vechtpartijen en ernstige branden meegemaakt.
En elk van die gebeurtenissen kan door een paar toevallige prikkels weer in mijn bewustzijn worden opgeroepen.

Nu ben ik al weer vele jaren breincoach en help met succes veel mensen die door traumatische gebeurtenissen slecht functioneerden in werk of privé en die hun mentale weerbaarheid grotendeels kwijt waren. Ik hoor de verhalen van politiemensen die hun werk haast niet meer aankunnen en die worstelen met de druk om toch ‘flink’ te zijn en de wil hebben anderen te helpen.
Want hulpverlenen aan hen die deze behoeven is voor veel (voormalig) politiemensen de drijvende waarde in hun werk. Waar anderen liever wegkijken, stappen zij er juist op af.
Joost heeft dat in zijn boek op een pakkende en boeiende wijze beschreven. Ik heb het boek met meer dan normale belangstelling en in één adem uitgelezen.

Iedereen die werkzaam is (geweest) bij de politie zal zich hierin herkennen. En voor iedereen die wil begrijpen wat het betekent om in deze maatschappij politiefunctionaris te zijn: lezen!

Dank je wel Joost, voor deze waardevolle aanwinst!

Eind november 2013 kwam het boek "Onder spanning. Werken bij de politie" uit. Ik ben niet echt een lezer, maar ik las het boek in een keer uit. De verhalen maakten indruk op me en soms moest ik het boek even neerleggen.

Het boek geeft een duidelijke uitleg over wat het politiewerk inhoud en wat de eventuele gevolgen kunnen zijn het van het werken onder spanning. Vanuit verschillende invalshoeken wordt het werk van politiemensen belicht. Door de indrukwekkende verhalen van de hoofdrolspelers in het boek wordt duidelijk onder welke spanning politiemensen soms moeten werken en voor welke dilemma’s zij komen te staan. Zowel de politiemensen die zijn getroffen door PTSS of juist niet, de partners van politiemensen, belangenorganisaties, deskundigen op dit gebied van de impact van het politiewerk, onderzoekers op het gebied van stress in het politiewerk, politiemensen en leidinggevenden vanuit de politieorganisatie komen in het boek uitgebreid aan woord. In het boek wordt de geschiedenis van het ontstaan van de opvang van politiemensen omschreven en hoe op dit moment is geregeld. Door het gedegen onderzoek van de schrijver en gesprekken met alle betrokkenen op dit gebied is het een compleet en goed leesbaar boek geworden. Het boek is een aanrader voor zowel politiemensen als burgers die meer willen weten over de impact van het politiewerk en de eventuele gevolgen van het werken onder spanning bij de politie.

Hoe vaak zie ik het niet dat mensen zeggen op tv op social media? Ga toch eens boeven vangen. Dat het werk van de politie veel meer is dan alleen bonnen uitschrijven én boeven vangen maakt dit boek op een zeer indringende manier duidelijk. Het geeft je een inkijk in wat je als gemiddelde nederlandse agent allemamaal kan overkomen. Dan is er natuurlijk de dooddoener daar kies je toch zelf voor maat is dat wel zo? Weet je daadwerkelijk waar je voor kiest op de dag dat je jezelf meld op de politie opleiding ik denk het niet. Is het mogelijk iemand voor te bereiden op het meemaken van de dood van een kind? Op je eerste schierpartij, een zelfdoding, geweld kun je iemand en hoe je moet reageren daadwerkelijk in theorie voorbereiden.

En hoeveel kan een mens hebben en meemaken en welke andere factoren spelen daarbij een rol? Opvang van collega's, leidinggevende, thuisfront. En wanneer ontwikkel je PTSS en wat zijn de vaak heftige gevolgen van de sinds kort onderkende beroepsziekte PTSS? Ook dat laat het boek zien hoe gaat de politie, de overheid om met PTSS binnen de politie en weten ze eigenlijk hoe vaak het voorkomt?

Ik heb zelf PTSS weliswaar door een hele andere oorzaak namelijk ernstig seksueel misbruik maar daardoor heb ik het boek wel met meer dan gemiddelde belangstelling gelezen. Soms met tranen in mijn ogen omdat ik me kan indenken hoe heftig het werk zo maar in een enkele seconde voor agenten kan worden en omdat ik zo goed kan invoelen hoe groot de gevolgen van trauma's kunnen zijn.

Voor iedereen die eens verder wil kijken dan het hebben jullie nu niks beters te doen dan is dit boek een echte aanrader lezen dus!

Een gemakkelijk te lezen boek, helder en confronterend, met zo nu en dan momenten dat je het even weg moet leggen om alles even te laten bezinken.
Na het lezen van dit boek heb ik een andere kijk gekregen op het Politiewerk en de Politiemensen in het veld.
Dit boek is zeer aan te bevelen aan (jonge) mensen die het Politievak overwegen en misschien nog twijfelen of ze eventueel bij de Politie willen gaan werken.
Het boek heeft mij geholpen om zelf een afgewogen beslissing te kunnen nemen om (parttime) bij de Politie te gaan werken, waar ik mij nu ook volledig voor in wil gaan zetten.

Een confronterend boek! Maar wel iets om te weten wil je bij de politie gaan werken. Ik ben er ondanks de zware kant van overtuigd om er voor te gaan! En dit moet zeker de politie acedemie in!

Ik was erg onder de indruk van dit boek. Ergens ben ik van mening dat de politie tegen een stootje moet kunnen, want ze hebben zelf voor een gevaarlijk vak gekozen. Anderzijds geeft dit boek duidelijke voorbeelden van hoe ingrijpend het politievak kan zijn en waarom politiemannen PTSS ontwikkelen of erger nog, zelfmoord plegen. Ik ben door dit boek een stuk milder geworden in het beoordelen/veroordelen van politiemannen.

Een boek dat iedere burger zou moeten lezen!

Geschreven bij Onder spanning

in dit boek lees je hoe zwaar het beroep is van politieman
met al zijn voor en nadelen