Slapende honden

Geschreven bij Slapende honden

In dit laatste deel uit de Inspecteur Wexfordreeks besluit Wexford eindelijk eens korte metten te maken met een aantal onopgeloste moorden. Hij beweert dat hij zo wel weet wie de dader is, al is zijn conclusie puur op intuïtie gebaseerd, en niet op feiten of bewijsmateriaal. Het gaat om Eric Targo, een man die telkens weer in het leven van Wexford opduikt, samen met zijn hond en zijn sjaal, die hij draagt vanwege een wijnvlek die hij wil verbergen.
Hannah Goldsmith, de collega van Wexford die van zichzelf vindt dat ze enorm ruimdenkend is voor wat betreft ‘andersdenkenden’, vermoedt dat leerlinge Tamima Rahman uitgehuwelijkt is. Het meisje is van Pakistaanse afkomst en is al een poosje spoorloos. Voor Hannah is de zaak meteen duidelijk, maar Wexford trekt hele andere conclusies: het zal toch niet Targo zijn die het meisje heeft vermoord?

Het gegeven van het verhaal is interessant, al is nergens echt overtuigend aangegeven waarom Wexford zo zeker is van zijn zaak dat Targo een moordenaar is. Opvallend is ook dat er veel zaken herhaald worden, waardoor de lezer telkens dezelfde informatie krijgt voorgeschoteld. Het is wat dat betreft veel meer een psychologische roman dan een thriller. Pas tegen het einde van het boek komt er meer vaart in. Hoewel de personages goed zijn uitgewerkt en er veel humor is gebruikt, laat de auteur veel zaken in het midden, waardoor je als lezer niet echt antwoord krijgt over bepaalde motieven. Daarnaast zijn sommige gebeurtenissen niet geloofwaardig: zo besluit Hannah niet op de gebruikelijke plaats te gaan zoeken wanneer er een verdachte gevonden moet worden en dat zou je niet verwachten van een doorgewinterd politieteam. De metafoor van het doosje waarin je soms je donkerste angsten diep weg moet stoppen -The Monster in the Box - maakt veel goed. Wexford is dan ook de eerste die dit doet wanneer hij onder ogen ziet dat hij met sommige dingen maar moeilijk kan leven. Maar dit laat de lezer wel achter met een onbehaaglijk gevoel over de vragen die zijn blijven liggen.

Geschreven bij Slapende honden

Gewoon een goed boek een echte Ruth Rendell

Geschreven bij Slapende honden

Voor dit trimester heb ik het boek ‘Slapende honden’ van Ruth Rendell gelezen. In dit allerlaatste deel komt de eerste zaak van Wexford terug: een aantal onopgeloste moorden die wat Wexford betreft allemaal naar Eric Targo wijzen, maar waarvoor nooit bewijs werd gevonden. Ik vind misdaadverhalen altijd heel leuk om te lezen, maar wat dit boek betreft kwam het heel traag op gang. De eerste honderd pagina’s gebeurt er niet echt iets spannends. Het was dan ook na een tijd heel langdradig en zelfs saai om te lezen. Ik vind de boeken van Ruth Rendell persoonlijk heel goed, maar dit boek voldeed niet aan mijn verwachtingen.

Geschreven bij Slapende honden

Ruth Rendell zei ooit dat de laatste Inspecteur Wexford postuum na haar dood zou verschijnen. Voor zover bekend, is deze met boekenprijzen overladen Queen of Crime nog springlevend en mogen wij ons dus terecht afvragen of Slapende Honden inderdaad de laatste Wexford is, zoals de sticker aangeeft. Rendell zou niet de eerste auteur zijn die geen afscheid van haar hoofdpersonage kan nemen en terugkomt op haar besluit. Trouwe lezers weten dat Rendell alle aandacht geeft aan karakters en psyche, het misdrijf is van ondergeschikt belang. Ook Slapende honden begint niet met een traditionele moord en eindigt evenmin met een huis-, tuin- en keukenplot. Not Rendells cup of tea.

De rode draad in Slapende Honden is een diep weggestopt geheim van de nog jonge agent Wexford. Decennialang werd hij gestalkt door Targo, die naar Wexfords volle overtuiging een aantal wurgmoorden pleegde. Maar dit was slechts zijn gevoel, bewijzen kon hij het nooit. Na 10 jaar stilte keert Targo terug. Als er een moord wordt gepleegd en Wexford de hand van de moordenaar herkent, belooft hij zichzelf dat Targo ditmaal zal boeten. Voor het eerst in zijn leven deelt hij zijn geheim en beetje bij beetje krijgt assistent Mike Burden het verhaal over de stalker te horen. In flashbacks duiken we in het verleden van de onervaren Wexford die zijn Fingerspitzengefühl nooit uitsprak en zich daarom nog steeds schuldig voelt. De terugblikken geven ons een interessante kijk op Engeland toen de eerste televisies in de huiskamer kwamen, immigranten nog kleurlingen heetten, vrouwen veelal thuis waren en scheiden amper mogelijk was.
Rendells maatschappelijke geëngageerdheid, een krachtig element in haar boeken, zien we terug in de irritante betutteling van de multiculturele samenleving door agente Goldsmith. Hardnekkig stort zij zich op een vermeend geval van ontvoering, uithuwelijking of misschien zelfs eerwraak. Goldsmith lijkt zich door goedbedoelde vooroordelen belachelijk te maken bij de moslimfamilie Rahman. Beschaamd moet ze vaststellen dat positieve discriminatie ook een vorm van racisme is.

Rendell legt stijlvol een subtiele parallel tussen beide verhaallijnen: ‘het puur door intuïtie - zonder enige bewijskracht - overtuigd zijn van je gelijk’: Wexford versus Targo, Goldsmith versus familie Rahman. Maar is intuïtie altíjd sterker dan nuchtere feiten? En los je daarmee een moord op? Met prettig trage en haast latente spanningsopbouw typeert Rendell haar grote klasse. Zoals altijd analyseert ze karakters inzichtelijk, groots en smaakvol. De gebruikelijke bijrol van inspecteur Barry Vine is a sophisticated wink van Baroness Rendell of Babergh naar haar pseudoniem Barbara Vine. De thrillers van Vine zijn briljant en hebben vergaande psychologische diepgang, een nog steeds ongeëvenaarde klasse in het genre.

De losse thrillers van zowel Rendell als Vine bevallen mij doorgaans beter dan de Wexford-serie, maar met deze 22ste Wexford zet de 80-jarige Rendell zonder veel bombarie en met scherp inzicht voor de kwetsbaarheid van de innerlijke geest nog altijd een topprestatie neer. Rendells innerlijke geest draait nog op volle toeren!

Eerder voor Crimezone.nl geschreven in februari 2011