Vergrootglas mijn kind heeft downsyndroom

De tekst vind ik geweldig om te lezen, mooie stijl, sober en daardoor indringend. Ans gaat niets uit de weg, verzacht niets, maar uit haar toon spreekt het gevoel.
Het is ook een vrolijk boek om te lezen, ondanks het toch zwaar te noemen thema, en dat is mede te danken aan de speelse vormgeving. Ans zelf vermeldt namelijk ook de grappige en blije momenten in haar gezin. Maar daarnaast is er ruim gebruik gemaakt van kleuren en variatie in lettertype. Ook zijn er leuke 'strooisels' aan foto's, tekeningen, speelgoed etc. in kleur door het hele boek. Toch komt het boek niet druk over, maar juist vrolijk. De keuze voor de ringband vind ik ook passend gekozen vanwege het karakter van dagboeknotities. Alleen de slappe omslag (niet het ontwerp) vind ik een minpuntje. Maar ach, het gaat om de inhoud en die is een feest om te lezen!

Ik kreeg bij sommige stukjes de tranen in mijn ogen, bij andere moest ik lachen omdat ik Esther zo voor me zag en de frustratie om dingen als herindicatie waren goed te voelen. De stijl is typisch voor de auteur. Het meest bijzondere eraan vond ik om te lezen wat er in haar als moeder omging in die eerste jaren met Esther. Al is mijn gezinssituatie anders dan die van haar, een moeder is een moeder. Dat is een heel universeel iets en juist dat sprak mij zo enorm aan en was een feest van herkenning.

Dit boek stond al een tijdje op mijn verlanglijstje om te lezen. Ik kende Ans via het bloggen bij VKblog. Ze schreef bijdragen over haar dochter Esther, een meisje met Down-syndroom. Een meisje dat ik heb leren kennen via deze blogbijdragen. Een meisje waarvan ik bijna het gevoel kreeg dat ik haar echt kende.
De bijdragen van Ans heb ik altijd met veel plezier en soms met wat tranen gelezen. Ze schreef over het leven met een kind dat anders is en dat dat leven niet altijd over rozen gaat. Ook herkenbaar voor als je geen kinderen hebt. Dus toen ik las dat er een boek uitkwam met bijdragen van haar blog was ik daar erg benieuwd naar. Het boek bevat een deel van de bijdragen van het blog van Ans en ik vond het heel erg leuk om deze bijdragen te herlezen. Het geeft volgens mij een mooi beeld van het leven met een dochter met Down-syndroom.

Bij een van de bijdragen in het boek vond ik zelfs een reactie van mezelf uit 2007 terug. Leuk om terug te lezen!

De liefde die je voelt in dit boek is ontroerend. De humor liet me hardop lachen. Ik kijk nu anders naar verstandelijk gehandicapten, én anders naar hun ouders.

De korte stukjes maken het gemakkelijk om te lezen. De titels maken steeds nieuwsgierig naar hoe het verder gaat met dit gezin. De beeldspraak is rijk en treffend. Heel mooi!

's Avonds begonnen, en 's ochtends meteen uitgelezen. Prachtig gedocumenteerd verhaal over de ervaringen van een trotse moeder, die de lezer een kijkje gunt in het leven van haar dochter. Het ging gepaard met een lach en een traan. Je leest het, en beleeft het. Het is een ode aan het leven van mensen die allesbehalve gemiddeld zijn. Een ode aan mensen die alleen maar anders zijn.

Dit boek gunt ons een kijkje in het leven van Esther, een meisje met het syndroom van Down. En ook in het leven van haar moeder, dit dit boek schreef.
Een mooi en ontroerend verhaal, dat ik in een ruk heb uitgelezen.
Het is een aanrader voor alle moeders en vaders, dus niet alleen voor ouders in dezelfde situatie. Juist leerzaam voor iedereen die met kinderen te maken heeft.