Voor wie ik heb liefgehad

Geschreven bij Louise 1 - Voor wie ik heb liefgehad

Dit is een van de mooiste boeken die ik gelezen heb. Vanaf blz 1 word je meegenomen in het leven van Louise. Ik heb gelachen en het verhaal heeft mij ontroerd. Het laatste hoofdstuk wilde ik zsm uitlezen, ik was ontzettend benieuwd naar hoe het verhaal zou eindigen. Nu ik het boek uit heb kan ik Louise niet uit mijn hoofd krijgen.

Ik raad dit boek zeker aan!

Erg onder de indruk ben ik, zowel over het verhaal als over de schrijfstijl van de auteur. Zo moeilijk om het boek weg te leggen, maar dat deed ik soms om indrukken te verwerken. Ik lees al vele jaren, ik ben geen rescensist van boeken, ik heb slechts jarenlang Nederlands gedoceerd aan gemotiveerde leerlingen, maar dit boek is een van de beste boeken die ik sinds jaren heb gelezen. Boeiend en met veel gevoel voor humor, ondanks de ingrijpende gebeurtenissen die Louise Veldman meemaakte, laat zij door middel van dit verhaal een leven zien waar ik
met veel respect naar kijk. Ik hoop dat Marcel Vaarmeijer nog vele boeken zal gaan schrijven. Ik ben een fan voor het leven.

Marcel Vaarmeijer kruipt in ‘Voor wie ik heb liefgehad’ in de huid van een 90-jarige vrouw. En dat doet hij op meesterlijke wijze, hij valt immers op geen enkel moment uit die rol.
De lezer beleeft de gebeurtenissen die zich in het boek ontplooien vanuit het standpunt van Louise, een bejaarde dame die is opgenomen in een tehuis. De achterflap geeft prijs dat het de moeder van auteur Vaarmeijer zelf is die model heeft gestaan voor Louise. Het boek is gebaseerd op haar leven waarbij de auteur de waarheid niet schuwt, ook als die niet zo lovenswaardig is. Het pad dat Louise heeft afgelegd blijkt niet over rozen gegaan te zijn, maar ook zijzelf ging regelmatig over de schreef. Overmatig drankgebruik, tekort schieten als moeder, intimiteiten met vele mannen, achterklap, … zonder enige terughoudendheid komt het aan bod.
Het verhaal is opgebouwd uit flashbacks, gebeurtenissen in de tegenwoordige tijd en dagboekfragmenten, maar toch verliest het op geen enkel moment vaart. Bij de hedendaagse beschrijvingen beleeft de lezer mee alsof hij er persoonlijk bij staat. Bij de flashbacks wordt men onmiddellijk meegevoerd naar het verleden. En bij de dagboekfragmenten kijkt men halsreikend uit naar het volgende fragment.
De schrijfstijl van Vaarmeijer is ontdaan van franjes, tot he point, met een vermijding van ingewikkelde zinsconstructies of intelligente woorden. Hij schrijft op het niveau van zijn hoofdpersonage. Een ongeschoolde vrouw, ‘gewoon’, zonder dom te zijn en met de nodige levenservaring. Maar dat maakt dat het verhaal leest als een trein, een sneltrein. Bovendien gebeurt er constant iets, echter zonder dat het overdadig wordt. Humor is gedoseerd aanwezig, zonder in irritant dijenkletserslol te vervallen. Daarnaast heeft de auteur één grof gebekte bewoner in het tehuis tot leven geroepen zodat hij wat vuilbekkerij betreft zich middels dit personage af en toe kan laten gaan, zonder dat hèm platheid verweten kan worden. Gelukkig werd ook hier rekening gehouden met de regel ‘overdaad schaadt’.
Louise, het hoofdpersonage, kan men liefhebben of haten, maar onberoerd laat ze niemand. Steeds meer vormt men zich een idee van wat haar gemaakt heeft tot wat ze nu is. Een harde tante met de touwtjes, zelfs als hoogbejaarde, heel stevig in handen. Op sommige momenten misschien een beetje te stevig, wat een paar verhaalwendingen ietwat ongeloofwaardig maken. Maar door de sterkte en de diepgang van de rest van het verhaal kan men die paar mindere passages zondermeer aanvaarden.
Verscheidene thema’s komen aan bod, worden voldoende uitgediept om tot nadenken aan te zetten en worden beschreven vanuit minder voor de hand liggende standpunten.
Het is niet omdat men een respectabele leeftijd heeft bereikt dat men niet meer bij de pinken kan zijn en een minder dan respectvolle behandeling hoeft te gedogen, leren we van Louise. Liefhebben bestaat in gradaties en in onuitgesproken vorm, lijkt een ander thema te zijn. En dan is er nog de Tweede Wereldoorlog, beleefd van aan de andere kant van de grens. Een beschrijving van hoe men in Duitsland omging met het gegeven oorlog. Niet alle Duitsers waren nazi’s. En niet alle Nederlanders bleven trouw aan de eigen vlag.
‘Voor wie ik heb liefgehad’ is een boek met vele bodems. Een boek waarvan men geniet tijdens het lezen. Een boek dat na het lezen nog een hele tijd blijft nazinderen.

Geschreven bij Louise 1 - Voor wie ik heb liefgehad

Ik heb "voor wie ik heb liefgehad" gelezen via de bibliotheek. Het verhaal gaat over een oude dame Louise Veldman, die haar leven lang op zoek geweest is naar de ware liefde. Nu slijt ze haar jaren in een bejaardentehuis. Ze houdt medebewoners voor de gek door te zeggen dat ze doof is. Haar grote vriend in het tehuis is de verpleger Fabio. Hij houdt haar regelmatig gezelschap en neemt haar mee op tochtjes naar een restaurantje, hij ziet ook door de vingers dat ze eigenlijk geen sterke drank mag.
Ze wil haar hele leven al verdwijnen, ze is dan ook boos als haar dagboeken worden afgegeven. Ze wil er niets van weten.

Fabio gaat er uit voorlezen, en de lezer wordt meegenomen in haar levensverhaal. Verder krijgen we een inkijkje hoe het op de afdeling van het verpleeghuis eraan toe gaat.
Louise kan heel narrig reageren op de medewerkers, soms is ze naïef dan is ze weer dwingend.
Als de laatste bladzijde van haar dagboek voorgelezen is, wil ze verdwijnen.

Het is een mooi boek, ik heb tijdens het lezen de hele tijd een glimlach op mijn gezicht gehad. De intriges die ze opzet, zijn grappig maar er vallen wel slachtoffers.
Het stuk over haar leven van haar 15e tot haar 38e in dagboekvorm, geven aan dat ze veel meegemaakt heeft.

Wat een verhaal, heel knap in perspectieven afgewisseld. Leerzaam ook, interessant om weer vanuit een andere invalshoek over WOII te lezen. De dagboekfragmenten bouwden op in spanning, maar waren goed afgewisseld met het heden zodat het niet langdradig werd. Wat ik jammer vind is dat het niet heel warm en liefhebbend voelt allemaal terwijl de hoofdpersoon terugkijkt op wie ze allemaal heeft liefgehad - immers de titel van het boek. De omgevingen zijn goed beschreven, bijna filmisch - de emoties daarentegen dus minder. Pas tegen het einde kon ik meevoelen en heb ik gehuild.

Een prachtige roman over een bejaarde vrouw die terugkijkt op haar leven voor, tijdens en na WOII aan de hand van de liefdes in haar leven. Vaarmeijer heeft een unieke en zeer prettige schrijfstijl waarbij humor en drama elkaar afwisselen. Je vliegt over de pagina's heen en wilt maar een ding: verder lezen.

Toen ik het boek uit had, duurde het enkele dagen voor ik weer in een nieuw boek kon beginnen: ik wilde het verhaal en de personages nog niet verlaten.

Het is een verrassend mooi boek met twee mooie verhaallijnen.
Louise Veldman woont in een verpleeghuis waar ze op een vierpersoonskamer wordt geplaatst dat was de gebruikelijke procedure voor nieuwkomers. Alleen als u overlast veroorzaak, verplaatsen we u naar een één persoonskamer. Dat leek haar wel wat dus veroorzaakte ze flink veel overlast en ja hoor ze had voor mekaar. Ze kreeg een eigenkamer.
Mevrouw Veldman heeft wat ondeugends over zich maar ze weet wat ze wil en laat niet met zich sollen. Met enige regelmaat heeft ze er steeds over dat ze wil verdwijnen.

Met de verpleger Fabio Bonnetje kreeg al gauw een goede band ze wist hem om haar vingers te winden. Zijn naam verbasterde al gauw tot Fabio Bonsema.
Hij verwent haar als hij terugkomt van vakantie heeft hij verschillende cadeaus voor haar meegenomen. En hij zorgt ervoor dat ze snoep en drank krijgt met alle gevolgen van dien.
Hij besteed erg veel aandacht aan haar vooral toen ze een pakketje kreeg toegestuurd zonder afzender. Ze wil het niet hebben en staat erop dat weggooit wordt uiteindelijk op aandringen van Fabio wordt het open gemaakt er zitten dagboeken in. En weer moet het weg, Fabio weet haar over te halen de dagboeken voor te lezen ze gaat akkoord.

In haar rode dagboeken staat haar hele leven beschreven het zijn er twaalf stuks.
Het verhaal begint dat ze bij haar ouders woont en als de tweede oorlog uitbreekt gaan haar broers dienst nemen in het Duitse leger. Zelf is ze verlieft op een joodse jongen Daniël Berg ze komt veel bij hem thuis en voelt zich daar gelukkig. Tot dat de familie Berg wordt opgepakt, ze hoort dat joden in Duitsland moeten werken. Ze besluit om naar Daniël op zoek te gaan en beland in Mönchengladbach waar ze in een hotel gaat werken. Ze maakt daar wat vreselijk mee en majoor Friesinger redt haar wanneer de majoor over geplaatst wordt gaat ze met hem mee.

Karl Friesinger wordt aangesteld als kamparts in Flossen burg ze woont met Karl Friesinger in een mooi huis vlakbij het kamp. Ze raakt zwanger en ze krijgen een zoon Maxie.
Als de Duitsers de oorlog dreigen te verliezen wil Karl niet dat ze het slachtoffer van zijn verleden wordt en regelt dat zij en hun zoon met een groep mensen vlucht. Tijdens de vlucht maakt ze het nodige mee haar zoon overlijdt tijdens de vlucht waarna zij zelfmoord probeert te plegen.

Ze wordt gered en krijg een nieuwe kans en gaat in het ziekenhuis werken.
Waar ze met veel plezier werk en vrienden maakt en via het Rode Kruis hoort ze dat Daniël nog leeft.
Uit eindelijk keer ze terug naar Nederland en ontmoet ze Daniël weer ze gaan trouwen.
Maar hun huwelijk houdt jammer genoeg geen stand, ze besluit om weg te gaan.

Afwisselend lees je over het heden en verleden en dat maakt het boek wat humoristischer zoals zij iedereen naar haar hand weet te zetten.
Maar aan het einde van het laatste boek vindt ze het genoeg en wil nu echt verdwijnen. Ze heeft het helemaal regelt het wordt euthanasie ze krijgt infuus met een kalmeringsmiddel.
En dan komt Oscar haar zoon en Fabio binnen ze halen de naald eruit en nemen haar mee naar een huis. Eindelijk hoort ze wie haar de dagboeken heeft gestuurd en zo krijgt het toch nog een heel onverwacht eind.

De negentigjarige Louise Veldman is haar hele leven op zoek geweest naar de liefde. Als bejaarde dame zit ze inmiddels in een verzorgingshuis en bereid zich voor op het einde van haar leven. Louise gedraagt zich lastig voor de medewerkers in het verzorgingshuis en doet alsof ze doof is, zodat ze niet wordt lastiggevallen door de andere bewoners van het huis. Alleen verzorger Fabio is geliefd bij Louise, met hem heeft ze een vriendschappelijke relatie en hij verwent haar met cadeautjes en uitjes om haar blij te maken.

Op een dag worden de oude dagboeken van Louise bij haar bezorgd. In eerste instantie wil Louise zo snel mogelijk van de boeken af, want ze wil niet herinnerd worden aan haar geschiedenis, maar op aandringen van Fabio besluit ze hem toch de dagboeken te laten voorlezen. De twaalf dagboeken schetsen het leven van Louise tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook het leven na deze heftige tijd. Louise strubbelt keer op keer met de liefde; in haar relatie met verschillende mannen die ze ontmoet, haar grote liefde Daniël en haar zoon Oscar.

Voor wie ik heb liefgehad is geschreven in het ik-perspectief en leest vlot weg. De beschrijvingen zijn gedetailleerd en zorgen ervoor dat je de gebeurtenissen zo voor je ziet. Het boek is afwisselend doordat fragmenten uit het verleden en fragmenten in het heden om en om aan bod komen. De dagboekfragmenten spelen voor een groot deel in de Tweede Wereldoorlog en zijn serieus van aard. De delen die zich in het verzorgingshuis afspelen zijn humoristisch, en zorgen voor een prettige afwisseling, zodat het boek niet te zwaar wordt.

Dit boek van Marcel Vaarmeijer schetst het indrukwekkende verhaal van Louise, die veel heeft meegemaakt in haar leven. De gebeurtenissen in het verleden hebben haar gemaakt tot de vrouw die ze is geworden en verklaren haar moeite om lief te hebben. Het hele verhaal van Louise is nog lang niet verteld, ik ben heel benieuwd naar de volgende delen!

Voor wie ik heb liefgehad is een zeer geslaagde roman van Marcel Vaarmeijer waarin het boeiende leven van Louise wordt geschetst en ernst en humor elkaar afwisselen.

Geschreven bij Louise 1 - Voor wie ik heb liefgehad

Boek met humor, historie en een bijzondere twist. Een doorlezer.

mooi boek, prachtig geschreven.