Wintermeisjes Moon

Ik vind het een heel mooi geschreven boek. Moeilijk weg te leggen.
Heel duidelijk en het is (voor mij) heel makkelijk om zich in de hoofdpersoon te verplaatsen.
Ik lijd zelf aan een eetstoornis en vond het eerst heel moeilijk om het boek te lezen. Moest is hem wel of niet lezen? Een groot dilemma. Zou het boek me helpen of zou alles juist erger worden?
Maar ik ben heel blij dat ik het boek gelezen heb. Het geeft je hoop. En dat vind ik heel belangrijk.
Hope is the only thing stronger than fear...

Met een bijna niet te beschrijven soort van verdriet sluit ik dit boek, het is uit, maar in mijn hoofd is het nog lang niet uit. Wat een intens verhaal. Een verhaal boordevol verdriet en ellende, maar dusdanig treffend dat je verder wilt lezen. Nee, moet lezen. Ik kon het niet wegleggen tijdens mijn weekend weg, ik wilde meer en meer en ik moest weten hoe het zou aflopen met Lia. Mooie, lieve, prachtige Lia die zo slecht over zichzelf denkt. Een fictief verhaal, maar het had net zo goed echt

Vanochtend heb ik dit boek uitgelezen en ik ben razend enthousiast. Wat vind ik dit een goed en mooi boek! Het is tragisch en verdrietig en op veel punten herkenbaar voor mij, waardoor het me misschien extra raakte. Ik leefde mee met Lia's strijd. Wilde haar helpen, oprapen en omarmen. Het is prachtig, dromerig, en poëtisch verwoord. Een boek dat wat mij betreft makkelijk weg leest en moeilijk weg te leggen is. Ik moest weten hoe het verder ging. Wel vind ik het jammer dat ik het nu uit heb. Een mooi eind! Een krachtig, heftig en uniek boek. Vijf sterren!

Gaat over eetstoornissen en de gevolgen hiervan en hoe het een leven kan beïnvloeden. Ik vind de achterkant tekst niet helemaal goed uitgekozen dus hier een eigen stukjes uit het boek

Ik kan me niet herinneren hoe het was om te eten zonder het te plannen, de calorieën in schema te brengen en het vetgehalte en mijn heupen en dijen te meten om te kijken of ik het wel heb verdiend, en meestal is het antwoord nee, ik heb het niet verdiend en daarom bijt ik op mijn tong tot hij gaat bloeden en bind ik mijn kaken vast met leugens en uitwegen terwijl een blinde lintworm zichzelf om mijn luchtpijp kronkelt, snuffelend en porrend naar een natte opening in de hersenen.

Lia en Cassie waren beste vriendinnen. Wintermeisjes, bevroren in graatmagere lichamen .......

Mening over het boek : erg indrukwekkend, zeker na zelf 20 jaar eetstoornis te hebben (gehad), wel duidelijk geschreven door iemand die het zelf niet heeft gehad, maar de schrijfster heeft goed geluisterd en gelezen over het onderwerp en ik kwam vaak dingen in het boek tegen waarvan ik had, dat klopt wel, zo dacht / denk ik ook. Het is een hele mooie strijd in het boek tegen en voor eetstoornis en voor diegene die het aankunnen zeg ik, zeker lezen. Ondanks dat het een jeugdboek is, vind ik het niet geschikt voor opgroeiende pubers die wel duidelijk ideeën kunnen opdoen voor een eetstoornis. Wel goed voor moeders waarvan de kinderen een eetstoornis hebben om eens te kunnen kijken in de gedachten van de kinderen.

Ik heb zelf geen ervaring met een eetstoornis dus dit boek is voor mij moeilijk om te lezen.
Dat je jezelf zo kunt kapotmaken snap ik niet.
ik heb een paar keer gedacht dat ik het boek aan de kant zou leggen, alleen al omdat Lia erg honger heeft maar dat niet mag van haar maag en dan weer niet van haar hoofd. Maar ik wilde ook graag weten hoe het af zou lopen en ik ben uiteindelijk blij dat ik het boek wel heb uitgelezen want ze kiest uiteindelijk wel voor zichzelf en daarmee voor haar hele familie die haar op de afgrond heeft zien staan en niets hebben kunnen doen. En daarmee vind ik het toch weer een goed boek!
Dus voor de dames en/of heren die in deze (voor mij niet helemaal te begrijpen) situatie bevinden. Lees het boek en bepaal voor jezelf wat je het meest belangrijke vindt en vecht daarvoor!