Faye van der Laar 1 - Een duister pad

Geschreven bij Een duister pad

Een nieuwe thriller van Corine Hartman. Een spannende roman met als ondertitel: waar ligt de grens tussen waan en werkelijkheid? We maken kennis met Faye van Laar die al vanaf haar vroege jeugd in psychiatrische inrichting Groot Loenen op de Veluwe woont. Haar vader is er directeur, maar ze is ook patiënt, en samen met een vijftal medepatiënten vormt ze een ongebruikelijke familie. Faye is de hoofdpersoon in deze thriller, een borderliner, een bijzondere jonge vrouw die we steeds beter leren kennen, net als de overige personages die ook zeer boeiend zijn.
Emilie wordt in Groot Loenen opgenomen, en in de familie. Ze lijdt aan achtervolgingswaanzin, haar vriend heeft zelfmoord gepleegd maar volgens Emilie is hij vermoord. Faye gelooft haar, ze weet hoe het is met onzekerheden te leven en wil graag helpen.
Faye ontmoet rechercheur Simon te Bresser, ondanks de conclusie dat Steven zelfmoord pleegde onder invloed van antidepressiva kan hij de zaak niet laten rusten. Emilie verdwijnt, Faye en Simon bundelen hun krachten en ze blijken een even onwaarschijnlijk als boeiend speurdersduo.

De spanning is al snel voelbaar en door de meeslepende schrijfstijl zit de spanning er continu in, Een duister pad is een echte pageturner. De stijl die Corine hanteert is perfect en toch weer anders dan haar vorige thrillers.
De spannende gebeurtenissen volgen elkaar snel op, pas tegen het einde wordt duidelijk wat zich heeft afgespeeld in verleden en heden. Niets is voorspelbaar en door schrijfstijl en de bijzondere personages kreeg ik er geen genoeg van. Tja, het enige wat ik erg jammer vond: het moment dat ik de thriller uit had.
Een duister pad is een prachtige en bijzondere thriller en ik kan 'm meer dan aanbevelen. Spanning ten top met Faye als intrigerend middelpunt. Op naar je favoriete boekhandel!

Geschreven bij Een duister pad

De aanzet, de basis voor haar spannende verhalen, vindt ze in de actualiteiten uit de media. Zo ontkiemt telkens een nieuwe psychologische – en meestal ook bloedstollende - thriller.
In ‘Een duister pad’ maakt de Nederlandse topauteur Corine Hartman weer flink spektakel.
Tevens palmt ze de lezer in met Faye Van Laar, een steengoed en onconventioneel hoofdpersonage.
Faye is een jonge vrouw, dertiger en kwetsbaar, maar vooral heel labiel. Sinds haar jonge jaren woont ze in landgoed Groot Loenen op de Hoge Veluwe. Dit is de psychiatrische instelling van haar vader; ginds bevindt ze zich op de juiste plaats, ze lijdt immers aan een borderline stoornis. Het stevige verhaal begint met een intrigerende binnenkomer, als een man klaar staat voor de ultieme bevrijdende sprong, op weg naar het licht. Een zuivere zelfmoord, of is hier toch meer aan de hand? Al snel stort de jonge rechercheur Simon te Bresser zich op een mysterieuze zaak, geholpen door Faye. Zij krijgt een extra (vergiftigd?) cadeau in de schoot geworpen: een keiharde confrontatie met haar verleden én met zichzelf.
Zodra de vele personages ietwat vorm en een gezicht hebben gekregen, gaat het flink stormen in het lezershoofd. Onder de vakkundige begeleiding van grande dame Hartman, die genadeloos de onderhuidse spanningen opvoert. Het blijft nagelbijtend lezen tot en met het eind. Onderweg wel bij de les blijven, graag. Nieuwe wendingen en verrassingen zijn nooit ver weg.

In haar typisch directe taal en stijl tekent de auteur het leven in de psychiatrische inrichting uit, maak je kennis met alle ‘familieleden’; je voelt de beklemming. ‘Een duister pad’ is een originele thriller vol psychologische diepgraverij, voorzien van een uitermate scherp randje. Dit alles neergezet op een intelligente manier. Het boek is een waarschuwing aan het adres van de farmaceutische industrie; alsook wijst de schrijfster op de risico’s van langdurig gebruik van antidepressiva. Tevens belicht ze de invloed van onze voeding op het menselijk brein. Onderzoek naar alternatieve behandelingen van psychische stoornissen is hier zeker aan de orde. Streven naar rechtvaardigheid is een belangrijk thema. Je wordt uitdrukkelijk aangezet tot nadenken en het vormen van een eigen mening.
Met enig cynisme vrolijkt de schrijfster sommige situaties in Groot Loenen op.

De geslaagde combinatie van rechercheur Simon en patiënt Faye zorgt voor een sprankelende chemische reactie. Corine Hartman houdt niet van grijze muizen.
Is ‘Een duister pad’ de vliegende start van een nieuwe succesrijke serie, thrillerkoningin van de Lage Landen?

Geschreven bij Een duister pad

Een van de bekendste seriepersonages in het werk van Corine Hartman is Jessica Haider. Het succes van deze reeks, dat met Doodskleed een vroegtijdig eind inluidde, betekende tevens dat de thrillerwereld niet meer om haar heen kon. Eind mei 2019 is Een duister pad, het eerste deel van een nieuwe serie met Faye van Laar als belangrijkste personage, verschenen. Een BBC-documentaire over het sterk groeiende gebruik van antidepressiva onder jongeren was de basis voor dit verhaal, net als een aanklacht tegen het bedrijf dat Seroxat op de markt brengt.

Borderliner Faye van Laar is begin dertig en woont al zo goed als haar hele leven in de psychiatrische instelling Groot Loenen, waarvan haar vader directeur is. Dan wordt Emilie, een voormalig soapactrice die aan achtervolgingswaanzin leidt en beweert dat haar vriend Steven is vermoord, opgenomen. Faye trekt met haar op, gelooft haar en gaat op onderzoek uit. De politie gaat er echter vanuit dat Steven zelfmoord heeft gepleegd, maar rechercheur Simon te Bresser is daar niet van overtuigd. Wanneer Emilie plotseling verdwijnt, komt de zaak in een ander daglicht te staan en lijkt Simon gelijk te krijgen.

Dat een psychiatrische instelling het decor is in een thriller is niet zo uniek. Wat echter wel bijzonder, en dus origineel is, is dat een van de bewoners eigen onderzoek verricht en tevens behulpzaam is bij het recherchewerk. Dat zie je dus niet vaak, niet in fictie, maar zeker niet in de realiteit. Is Een duister pad daardoor dan ongeloofwaardig? Aan de ene kant misschien wel, maar daar staat tegenover dat Hartman de schijn weet op te houden dat het verhaal zomaar waar kan zijn. Dat is vooral te danken aan de alledaagse en realistische dialogen, maar ook omdat ze waargebeurde feiten in het verhaal heeft verwerkt. Voor de lezer wordt het daardoor herkenbaar.

Een duister pad is nog wel een typisch eerste deel van een serie, er wordt vrij veel aandacht besteed aan de persoonlijke omstandigheden van de personages. Hierdoor leert de lezer ze vrij goed kennen, zorgt het voor de nodige diepgang, maar lijkt het thrilleraspect enigszins naar de achtergrond te verdwijnen. De uitgebreidere introductie heeft overigens niet tot gevolg dat de spanning, die gedurende de plot langzaam wordt opgebouwd, achterwege blijft. Dat spanningsveld is er wel, maar dan vooral psychologisch en dat komt mede door een aantal verrassende plotwendingen. Ondanks een aan zekerheid grenzend vermoeden omtrent de identiteit van de dader, bevat de ontknoping toch een onverwachte ontwikkeling. Daardoor blijft het verhaal de lezer van begin tot eind bezighouden.

Net als in veel van haar boeken stipt Hartman ook in deze jongste thriller een aantal maatschappelijke thema’s aan. Ze waakt er echter wel voor dat het geen zwaar en moeilijk leesbaar verhaal wordt. In vlot taalgebruik weet ze de kern daarvan goed over te brengen zonder dat het oppervlakkig wordt, maar de lezer wel tot denken aanzet. Ronduit interessant zijn de bewoners van de instelling. Ze hebben stuk voor stuk hun eigenaardigheden en dat maakt ze bijzonder. En dit keer is het niet het politieonderzoek dat het boeiendst is, dat loopt op zich wel, maar het is juist die ‘familie’, zoals Faye ze noemt. Hoe ze reageren, hoe ze handelen, wat hen overkomen is en hoe hun onderlinge interactie is. Dat, en ook de wisselwerking tussen Faye en Simon, is wat intrigeert.

Of een eerste deel van een nieuwe serie in de smaak gaat vallen, is natuurlijk altijd de vraag. Maar met Een duister pad heeft Hartman zonder meer de juiste weg ingeslagen. Want deze ouverture is een veelbelovende start van een zo goed als zeker nieuwe succesreeks.

(Dit boek heb ik eerder voor Hebban gerecenseerd.)

Geschreven bij Een duister pad

Faye van Laar woont al sinds haar vroege jeugd in psychiatrische inrichting Groot Loenen op de Veluwe. Haar vader is er directeur, maar ze is ook patiënt, en samen met een vijftal medepatiënten vormt ze een ongebruikelijke familie.
Nieuw in de familie is Emilie, die aan achtervolgingswaanzin lijdt sinds haar vriend Steven werd vermoord. De daders hebben het nu op haar gemunt, beweert ze. Faye wil haar geloven, ze weet hoe het is met onzekerheden te leven, en probeert te helpen door zelf op onderzoek uit te gaan.

Ze ontmoet rechercheur Simon te Bresser die de zaak evenmin kan laten rusten, ondanks de conclusie dat Steven zelfmoord pleegde onder invloed van antidepressiva. Als Emilie ineens spoorloos verdwijnt, bundelen Faye en Simon hun krachten en ontstaat een onwaarschijnlijk speurdersduo. En de spanning stijgt. Wat ontdekken zij toch allemaal? Je leest het in Een duister pad.

De elementen

De cover is erg aantrekkelijk Ik zou het direct oppakken in de boekenwinkel. De titel maakt nieuwsgierig. De flaptekst geeft ook iets actueels: steeds meer mensen raken de weg kwijt. Gaan aan de medicatie en/of worden opgenomen. Voor korte of langere tijd. Wat geeft dit boek? Ik ben nogmaals nieuwsgierig!

¶Het onomkeerbare proces van leven en dood..uiteindelijk wordt alles teruggegeven aan de natuur, had ze gezegd. En hier leek dat heel vanzelfsprekend¶

Het begin gaat over Steven. Hij staat op de klif, aan zee. En kijkt naar de zon. Daar wil hij naartoe. Al snel schakelt het verhaal naar Faye. Zij is de hoofdpersoon. In de vertelperspectief van de ik-vorm lezen we over haar familie en de plek waar ze woont: de instelling. Al is Faye lid van de psychische patiëntenfamilie en is haar karakter labiel, toch is zij in principe ook een sterk personage. Als dertiger woont ze haar hele leven al in de inrichting Groot Loenen, waar haar vader de directeur is. Zij kan het goed vinden met de nieuwe patiënte Emilie. De pret is van korte duur, want Emilie raakt zoek. Op een onbewaakt moment is ze verdwenen. Zij was een bekende van de overleden Steven. Rechercheur Simon te Bresser wordt op de vermissing gezet. Al snel blijkt Faye ook een (impulsieve) speurneus te bezitten. Als zij zelf op onderzoek uitgaat, heeft ze al snel de hulp nodig van Simon. En een waar speurdersduo is geboren.

¶Ik moet me over andere dingen druk maken. Over het missen van stukken realiteit in mijn hoofd bijvoorbeeld.¶

Vanaf het moment van de verdwijning van Emilie, wordt het echt spannend. Toevallige en ook niet-toevallige gebeurtenissen maken het Faye soms even moeilijk in haar hoofd. Gelukkig kan ze ook scherp blijven en Simon flink behulpzaam zijn. En vice versa. Ze moeten beide ook op hun hoede zijn.

Conclusie

Met Een duister pad heeft Corine Hartman een zeer stevig verhaal neergezet. Getriggerd door een nieuw actueel thema, wat verwant is met de instelling en veel personages in het boek. Door de verschillende lagen en interessante personages blijf je als lezer aan het boek gekluisterd. Corine Hartman heeft het talent om je als lezer helemaal in te pakken in een ingewikkeld web van intriges, geheimen en monsters uit een lang verleden tijd. Het laat je pas los, als het helemaal uit is.

Geschreven bij Een duister pad

Spannend het verhaal houd je vast

Geschreven bij Een duister pad

Faye van Laar vertolkt de hoofdrol in Een duister pad. Faye woont al sinds haar vroege jeugd in een kleinschalige psychiatrische inrichting genaamd Groot Loenen op de Veluwe. Zij is er niet alleen patiënt; haar vader –Julius- is de directeur van deze instelling. Julius verzet zich met hand en tand tegen het gebruik van antidepressiva en zijn strijd tegen fabrikant Pharmaco is een gepassioneerde strijd.
“Heb je enig idee hoeveel mensen de vernieling in zijn geholpen door Seroxat? Denk alsjeblieft ook nog eens aan Steven Martens, en aan Emilie Buijs. Slachtoffers, direct of indirect, van dat gif.”
Een nieuwe bewoonster van Groot Loenen is Emilie. Ze lijdt aan achtervolgingswaanzin sinds de dood van haar vriend Steven. Kort na haar intrek in Groot Loenen, verdwijnt Emilie. Het onderzoek naar de dood van Steven wees uit dat hij zelfmoord had gepleegd onder invloed van antidepressiva, maar Emilie gelooft daar niets van. Zij meent dat hij vermoord werd en dat de daders het nu op haar hebben voorzien. Aangezien Faye weet hoe het is om met onzekerheden te leven, wil ze Emilie helpen en gaat op onderzoek uit. Zij ontmoet rechercheur Simon te Bresser die de zaak evenmin kan laten rusten. Wanneer Emilie ineens spoorloos verdwijnt, bundelen Faye en Simon hun krachten en ontstaat er een bijzonder speurders-duo.
“Als hij de trap is afgedaald, ga ik hem toch achterna. Ik wil helpen, al is het maar met mijn aanwezigheid. Gespannen volg ik hem. Zachtjes. Met een vreemd, angstig gevoel in mijn buik. De ruimte is leeg. Minstens dertig vierkante meter troosteloos leeg.”
Dat Hartman kan schrijven, behoeft geen betoog. Dat heeft zij reeds onomstotelijk bewezen met de vele thrillers die aan Een duister pad vooraf gingen. Haar serie rond Jessica Haider en de IJssel trilogie mochten op veel enthousiaste lezersreacties rekenen. Een duister pad is overigens het startschot van een nieuwe serie.

Zoals zij al eerder deed in eerdere boeken, kiest Hartman opnieuw voor een actueel thema en dat doet zij met verve. Ze weet het thema, het gebruik van antidepressiva, echter zo te verweven in het verhaal dat het weliswaar tot denken aanzet, maar niet overdreven aan de oppervlakte komt.

Het verhaal is beklijvend, spannend en zeer goed geconstrueerd. Bovendien zijn haar personages bijzonder interessant. Vooral Faye is een boeiende persoonlijkheid met haar verschillende kanten. De vrouw is tegelijkertijd krachtig en kwetsbaar; een onweerstaanbare combinatie.

De dialogen in Een duister pad hebben de, inmiddels bekende, Hartman-natuurlijkheid. Wanneer Hartman haar personages aan het woord laat, dan heb je als lezer het gevoel bij het gesprek aanwezig te zijn. Nergens ongemakkelijk, nergens onnatuurlijk.

Het grootste talent van deze auteur is echter wel dat zij, op intelligente wijze, verschillende verhaallijnen door elkaar weet te verweven en die dan op soepele doch verrassende wijze weer bijeen weet te brengen. Het geheel wordt opgediend in de unieke en directe Hartman-stijl en doorspekt met diverse plotwendingen.

Het einde van Een duister pad is enerzijds verrassend, anderzijds enigszins ‘open’, maar dat is vanzelfsprekend aangezien er een vervolg komt op deze fijne thriller. Ik zal niet de enige zijn die uitziet naar dat vervolg met de boeiende Faye in de hoofdrol!

Over de auteur
Corine Hartman (1964) werkte als zelfstandig tekstschrijver en vormgever en heeft inmiddels vijftien thrillers op haar naam staan. Hartmans boeken worden geroemd om de keiharde actie en de fascinerende personages. Ze werd diverse malen genomineerd voor De Gouden Strop en won meerdere Crimezone Awards.

Uitvoering
Uitgeverij Cargo
ISBN: 9789403158303
Paperback, 336 pagina’s

Geschreven bij Een duister pad

Het verhaal begint met een man die bovenaan The Seven Sisters staat. Hij klimt naar het hoogste punt. Van daaruit is het 50 meter steil naar beneden.
Springt hij zelf? Krijgt hij een duwtje? In de loop van het boek leer je deze mand (Steven) beter kennen en krijg je hier meer duidelijkheid over.
In Een duister pad neemt Corine Hartman je mee naar Landgoed Groot Loenen. Op dit landgoed zit een inrichting voor ‘mensen met een gedragsstoornis’.
Hoofdpersoon is Faye, een vrouw van begin 30 met borderline. Zij woont al vanaf haar vroege jeugd in de inrichting op het landgoed. De andere ‘mensen met een gedragsstoornis’ die ook in de inrichting zitten noemt zij haar familie.
Faye maakt kruiswoordpuzzels, ze bezeert haarzelf met elastiekjes die om haar pols zitten, ze heeft het hart op de tong, ze heeft geheimen en herinneringen. Maar wat klopt er van die herinneringen?
Haar vader, tevens directeur en haar behandelend arts is Julius. Julius is een fanatiek tegenstander van antidepressiva. Hij speelt dan ook een belangrijke rol in een rechtszaak tegen de fabrikant Pharmaco die de antidepressiva op de markt brengt. Of zij daar zo blij mee zijn….
Als er, vlak na haar aankomst in Groot Loenen, een patiënte spoorloos verdwijnt komt rechercheur Simon te Bresser in het verhaal. Hij krijgt een bijzondere band met Faye en samen gaan zij op zoek naar Emilie.
Bij Groot Loenen in de buurt zit spiritueel centrum The Sun. Dit centrum wordt gerund door Therèse. Een vrouw met een groot gevoel voor dramatiek, een vrouw die geniet van de aandacht die ze krijgt en invloed die ze heeft op de mensen die bij The Sun komen.
Faye en Therése ontmoeten elkaar tijdens een van de cursussen die bij The Sun wordt gegeven. Wat is de connectie tussen Faye en Therèse?
En wat is de rol van Therèse in dit verhaal?
Een duister pad is niet zo zeer een whodunnit maar een whydunnit. Een bijzonder inkijkje in het leven en brein van iemand met Borderline.
Een absolute pageturner die je het liefst in één adem uitleest. En die je al benieuwd maakt naar meer. En hoe fijn is het dan om te weten dat dit ook een serie gaat worden en we nog meer van Faye en haar familie komen te weten. Ik verheug me al op het vervolg!

Geschreven bij Een duister pad

Er is al veel over Een duister pad geschreven in de vorige reviews.
Ik vond het een super goed boek, over borderline,medicijnen, actuele onderwerpen, spannend geschreven.
Als je zoiets van dichtbij het meegemaakt,grijpt het je aan! De schrijfster weet waar ze het over heeft.Ik was al fan van Corine Hartman en met dit boek is dat nog iets meer! Voor mij *****Kijk al uit naar het volgende boek!

Geschreven bij Een duister pad

Zoals wel vaker was ook dit mijn eerste kennismaking met een auteur. Dit keer is het echter geen debuut, Hartman heeft al verschillende boeken op haar naam staan. Dat hoofdpersoon Faye al sinds haar vroege jeugd in een psychiatrische inrichting woont, sprak mij aan. Ik was benieuwd hoe Hartman haar neer zou zetten. Ik begon dan ook vol enthousiasme aan Een duister pad.

Het boek begint met Steven. Omdat je nog niks weet, vond ik dit een verwarrend begin. Ik denk dat het boek mij meer had gepakt wanneer het verhaal met Faye gestart was. Hoewel je langzaamaan ontdekt wat er speelt heeft het stuk over Steven voor mij geen meerwaarde gehad omdat ik er nog geen touw aan vast kon knopen. De personages die genoemd werden, de situatie van Steven, allemaal onduidelijk. Ik denk dat dit gedeelte passender was geweest als het later in het boek was voorgekomen.

Hoewel het boek hierdoor al met een achterstand begon, heeft het verhaal me ook later niet weten te vangen. Ik kan moeilijk achterhalen waar dat aan heeft gelegen, het zal een combinatie van factoren zijn geweest.

De schrijfstijl is niet de mijne, ik kwam er moeilijk doorheen. Ook vond ik Faye een raar personage. Ik kreeg maar geen hoogte van haar. Nu hou ik van de laagjes in een personage maar voor mij zaten deze laagjes in een kluwen die ik niet kon ontwarren. Ik voelde me niet betrokken bij haar en snapte haar handelingen lang niet altijd. Ze lijkt erg beschadigd maar daarom is het des te gekker dat Simon, de rechercheur, met haar omgaat zoals hij doet. Zijn keuzes vond ik vaak nog vreemder dan de keuzes van Faye. Mede hierdoor kwam het verhaal nogal ongeloofwaardig over.

Helaas blijven de andere personages ook erg oppervlakkig. De ‘familie’ van Faye, zoals zij de andere bewoners zelf noemt, worden oppervlakkig voorgesteld, de diepte mist. Hierdoor bleef mij niet altijd bij welk karakter er bij welke naam hoorde. Dit terwijl de setting zich juist leent voor mooie personages inclusief hun verhaal. Je leest dat de groep erg hecht is maar als lezer voel je dit te weinig omdat je de karakters nauwelijks kent. Een gemiste kans!

Ik denk dat ik moet concluderen dat dit niet mijn soort thriller is. Hoewel ik mij kan voorstellen dat andere lezers wel zeker spanning ervaren tijdens het lezen van dit boek, was dat juist iets wat ik heb gemist. Er zaten een aantal voorspelbare dingen in het verhaal waardoor ik nergens op het verkeerde been werd gezet en misschien doordat ik de connectie met Faye miste, vond ik haar belevenissen ook weinig spannend.

Wel vind ik het goed van Hartman dat ze schrijft over mensen met psychiatrische stoornissen en twijfels over bepaalde medicijnen. Ik ben blij dat er medicijnen bestaan maar je moet niet klakkeloos meegaan in alles. Het is belangrijk om zelf ook kritisch na te blijven denken. Door dit onderwerp in Een duister pad te gebruiken werpt Hartman hier misschien wat extra licht op. Ook de aandacht voor depressies vind ik een goede zaak. Omdat je een depressie niet aan iemand kunt zien is het voor buitenstaanders moeilijk om te begrijpen hoe het is om depressief te zijn. Geen makkelijk onderwerp, wel goed om eens aandacht aan te schenken.

Ik geloof meteen dat anderen dit boek met veel plezier zouden kunnen lezen maar zoals gezegd, mijn boek is dit niet.

Geschreven bij Een duister pad

Corine Hartman is een van mijn favoriete schrijfsters, maar van dit boek had ik iets meer verwacht. Hoewel het thema zeker aanspreekt, is het niet heel erg origineel. Kan ook komen omdat ik al erg veel gelezen heb, maar dan komt het op de uitwerking aan, wil het mij nog verrassen. Het verhaal wordt gesitueerd in een psychiatrische instelling. Dat trok mij en ik had gehoopt tussendoor iets te lezen over een paar persoonlijkheids- of andere psychische stoornissen. Al was het maar oppervlakkig, want het is natuurlijk een thriller en geen medisch boek. Daarin werd ik teleurgesteld en de gekozen setting voegde dan ook niet veel toe. De personages bleven voor mij wat afstandelijk en de samenwerking tussen patiente Faye en rechercheur te Bresser vond ik wat onwaarschijnlijk. Desondanks leest het boek lekker vlot en is goed voor een aantal uurjes leesplezier. Het eind was uitnodigend geschreven, het maakt nieuwsgierig naar een volgend deel.